Η Μαρίνα Καλογήρου μίλησε στην ιστοσελίδα tospirto.net και αναφέρθηκε -μεταξύ άλλων- στη συνεργασία της με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη στη νέα του ταινία, αλλά και στον γιο της.
Η 34χρονη πρωταγωνίστρια του “Αν…” σχολίασε σχετικά με όσα που αποκόμισε από τη συμμετοχή της στην ταινία: «Σε αυτή την ταινία νομίζω πως έμαθα να δημιουργώ και να διασκεδάζω με έναν διαφορετικό τρόπο από ό,τι έκανα μέχρι τώρα. Είναι ένα είδος που δεν είχα ξανακάνει. Δηλαδή να έχω απεύθυνση σε πολύ μεγάλο κοινό και να πρέπει να ανοίξω με έναν τρόπο τους κώδικες και την ενέργειά μου με έναν διαφορετικό τρόπο από ό,τι έκανα μέχρι τώρα».
Σχετικά με τη συνεργασία της με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη, η Μαρίνα Καλογήρου αποκάλυψε: «Ο Χριστόφορος μού ζήταγε να κάνω πράγματα, που εγώ σαν ηθοποιός από μόνη μου δεν θα τα επέλεγα. Αυτό είχε πολύ ενδιαφέρον. Έφυγα από αυτό που ξέρω να κάνω πολύ καλά και μου ζητήθηκε κάτι άλλο. Ο Χριστόφορος έχει γράψει το σενάριο, είναι ο σκηνοθέτης και ο πρωταγωνιστής παράλληλα. Οπότε το μέγεθος της δουλειάς του ήταν τόσο μεγάλο, που το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να τον υποστηρίζω. Ήταν αδύνατο, μέσα σε όλο αυτό που έκανε ο Χριστόφορος, εγώ να λέω “όχι, όχι” ή “δεν νομίζω”. Θα τρελαινόταν! Δεν μπορούσα να του πηγαίνω κόντρα, έπρεπε οπωσδήποτε να είμαι μαζί του».
Πόσο αγαπάει τον ρόλο μιας μοιραίας γυναίκας τόσο στη δουλειά όσο και στη ζωή της; «Παλιότερα, με γοήτευε αυτό το είδος, της γυναίκας αράχνη. Ήταν κάτι που με τράβαγε. Ήθελα να έχω στοιχεία από αυτό, πάντα μου άρεσαν αυτές οι γυναίκες. Κάποια στιγμή στη ζωή μου, έγινα μοιραία γυναίκα, στις σχέσεις μου, στη ζωή μου. Το έπαιξα αυτό το πράγμα, το βίωσα. Συνειδητοποίησα, λοιπόν, ότι αυτό το πράγμα δεν ισχύει, είναι ψέμα. Είναι ένας τρόπος που βρίσκουν κάποιες γυναίκες, που έχουν και μια ικανότητα να “το παίξουν”, για να είναι επιθυμητές και να έλκουν» εξομολογήθηκε η ίδια.
Τέλος, η Μαρίνα Καλογήρου μίλησε για τον γιο της και το πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα, στη σημερινή οικονομική κρίση, να μεγαλώνει ένα παιδί: «Ξέρεις τι; Νιώθω ότι η ηρεμία, η αγάπη μου και η χαρά μου δεν απειλούνται καθόλου από αυτό το πράγμα. Βεβαίως και ζορίζομαι, έχω φτάσει σε σημείο ακόμα και με το φαγητό να ζορίζομαι. Ποτέ, όμως, δεν ένιωσα ότι αυτό επηρεάζει τη χαρά μου. Αυτό θα ήταν έλλειψη αγάπης, όχι έλλειψη χρημάτων. Θα μπορούσαμε κάθε μέρα, κάθε μεσημέρι, να ανοίγαμε την πόρτα μας και να αφήναμε ένα πιάτο φαγητό έξω. Αν το κάναν αυτό όλοι, όσοι μπορούν να το κάνουν – που οι περισσότεροι για ένα πιάτο φαγητό μπορούν να το κάνουν – κανείς δεν θα πεινούσε. Οι άνθρωποι που πεινούν έτσι θα ήξεραν πως θα βρουν ένα πιάτο φαγητό έξω από μία πόρτα. Αυτό γιατί δεν το κάνουμε; Το πρόβλημα είναι πως είμαστε έτσι… Το πρόβλημα δεν είναι εκεί που το έχουμε τοποθετήσει».
Πηγή : yupiii.gr