Συγγενείς και φίλοι θα τον αποχαιρετήσουν στις 2 το μεσημέρι στο Α’ Νεκροταφείο
«Τα τραγούδια είναι δημιούργημα των συνθετών και των στιχουργών. Δικαιωματικά τους ανήκει η εξουσία»
Ολη η Ελλάδα «μ’ ένα παράπονο» και «μ’ ένα χαμόγελο πικρό» αποχαιρετά σήμερα τον Δημήτρη Μητροπάνο, τον αναντικατάστατο στυλοβάτη του λαϊκού τραγουδιού, τον αυθεντικό άνθρωπο, τον αληθινό άνδρα.
Από τις 10 το πρωί η σορός του βρίσκεται στο παρεκκλήσι του Α’ Νεκροταφείου για όσους επιθυμούν να τον αποχαιρετήσουν, να τον ευχαριστήσουν για όσα πρόσφερε, να του αφήσουν ένα λουλούδι, να του δείξουν πως τον θεωρούσαν δικό τους άνθρωπο.
Δυστυχώς σ’ αυτήν τη μάζωξη ο Μητροπάνος θα είναι πρωταγωνιστής, αλλά δεν θα τραγουδήσει… Πόσο περίεργο ακούγεται όλο αυτό; Γιατί στη συνείδηση του κάθε Ελληνα Μητροπάνος και τραγούδι πάνε πάντα μαζί. Κι έτσι θα συνεχίσει να είναι, ακόμη κι αν λείπει η φυσική του παρουσία…
Η νεκρώσιμος ακολουθία θα ψαλεί στις 2 το μεσημέρι. Εκεί η οικογένεια του τραγουδιστή, οι συγγενείς, οι φίλοι θα του πουν το τελευταίο αντίο. Ενα «αντίο» για έναν άνθρωπο που τίμησε το όνομά του, την τέχνη του αλλά και την πατρίδα του, αφού μέσα από τη δωρική φωνή του η Ελλάδα ταξίδεψε σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Η οικογένειά του παρακαλεί αντί στεφάνων τα χρήματα να δοθούν για την ενίσχυση του Κέντρου Υποδοχής Αλληλεγγύης Ιδρύματος Αστέγων στην Εθνική Τράπεζα, στον λογαριασμό 064/48000015.
ΤΙ ΕΛΕΓΕ ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ
«Εγώ όταν ξεκίνησα, τα τραγούδια υπήρχαν στον δρόμο»
Στον Δημήτρη Μητροπάνο δεν άρεσαν ιδιαίτερα οι συνεντεύξεις. Ειδικά εκείνες που γίνονται αναγκαστικά στο πλαίσιο της προώθησης μιας δουλειάς. Γι’ αυτό και στις σπάνιες τηλεοπτικές εμφανίσεις του ήταν λιγομίλητος, φειδωλός στα λόγια. Αντιθέτως απολάμβανε ιδιαίτερα τις συζητήσεις με ανθρώπους που ένιωθε ότι μπορούσε να επικοινωνήσει. Εκεί, ανοιγόταν και μιλούσε από καρδιάς, διατυπώνοντας με πάθος τις απόψεις του χωρίς υπεκφυγές. Και φυσικά ο Δημήτρης Μητροπάνος ήταν πάντα ο κατάλληλος άνθρωπος για να μιλήσει για το ελληνικό τραγούδι, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του. Παραθέτουμε λοιπόν κάποιες δηλώσεις που είχε κάνει σε συνεντεύξεις του.
«Εδώ και 15 χρόνια δεν υπάρχουν τραγούδια γιατί οι δημιουργοί είναι αυτοί που σίγησαν. Τραγουδιστές έχουμε και πολύ καλούς. Αλλά δεν έχουμε δημιουργούς. Τα σημερινά παιδιά είναι δυστυχή, γιατί ψάχνουν με το τσιγκέλι να βρουν καλά τραγούδια. Εγώ όταν ξεκίνησα, τα τραγούδια υπήρχαν στον δρόμο…».
«Τα τραγούδια είναι δημιούργημα των συνθετών και των στιχουργών. Δικαιωματικά τους ανήκει η εξουσία. Οταν είχαν τον πρώτο λόγο οι συνθέτες, σαφώς τα πράγματα ήταν καλύτερα για το ελληνικό τραγούδι. Από ένα σημείο και μετά οι εταιρείες βρήκαν βολικό να κάνουν απόλυτους πρωταγωνιστές εμάς τους τραγουδιστές, οι τραγουδιστές τσιμπήσαμε το δόλωμα, δίχως να σκεφτούμε ότι χωρίς ρεπερτόριο είμαστε τίποτα…».
«Το τραγούδι είναι μια σύνθετη υπόθεση, θέλει παρέα. Αυτή η απομόνωση τώρα, που όλα τα παιδιά έχουν στο σπίτι τους κομπιούτερ και ηχοσύστημα δεν θα φτιάξει ποτέ λαϊκό τραγούδι. Το λαϊκό τραγούδι δεν είναι κλασική μουσική, θέλει ψυχή, πόνο και μοίρασμα. Αμα διαβάσεις ιστορίες το πώς γράφανε οι παλιοί, θα καταλάβεις. Μαζευόντουσαν π.χ. πέντε-έξι, ο Παπαϊωάννου, ο Μπιθικώτσης και λέγανε ”σήμερα θα πάμε στου Τσιτσάνη”. Και πηγαίνανε, κάθονταν, τρώγανε, πίνανε, πιάναν τα μπουζούκια τους και σκαρώνανε μελωδίες και στιχάκια. Τώρα ο καθένας ζει μόνος του. Πώς να γίνει το τραγούδι;».
«Και στις μέρες μας γράφονται καλά τραγούδια κι από αυτά ορισμένα θα αντέξουν στον χρόνο. Μπορεί λιγότερα απ’ ό,τι στις περασμένες δεκαετίες, αλλά κάποια θα μείνουν. Πριν από δύο δεκαετίες είχαμε την εμφάνιση των τραγουδοποιών που έδωσαν νέο αίμα και φλόγα στο τραγούδι μας και τους χρωστάμε πολλά. Οι αφοί Κατσιμίχα, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο Διονύσης Τσακνής, ο Νίκος Πορτοκάλογλου και άλλα παιδιά προσέφεραν αρκετά. Οταν είσαι νέος, ακούς πολλά και διαφορετικά πράγματα. Κάπου εκεί γύρω στα είκοσι σου χρόνια αρχίζεις και κατασταλάζεις. Εκεί σε αυτή τη φάση γυρνάς πίσω, ψάχνεσαι και ανακαλύπτεις. Αυτό μας έχει δείξει η ζωή. Είτε στην ξένη είτε στην ελληνική μουσική, οι περισσότεροι νέοι στην αρχή ακούνε υποπροϊόντα. Την καλή μουσική συνήθως την ανακαλύπτουν αργότερα…».
«Τα ριάλιτι και οι τηλεοπτικοί διαγωνισμοί ταλέντων γίνονται για να τα βλέπει ο κόσμος και να γελάει. Πάνε κάτι άσχετοι και κρίνουνε το φόρεμα της τραγουδίστριας και πως δεν πρέπει να είναι ο τραγουδιστής κοντός ή χοντρός ή φαλακρός γιατί είναι, λέει, αντιαισθητικό. Οπα! Εν αρχή η φωνή και μετά πάμε για τα υπόλοιπα. Δεν κατάλαβα δηλαδή πρέπει να είμαστε όλοι Ρουβάδες; Εντάξει ο Ρουβάς έτυχε να είναι αυτό που είναι, και μπράβο του. Πέρα από κει, τι γίνεται…;».
Πηγή : ethnos.gr