 |
|
«Βήμα, βήμα…». Τα τελευταία λόγια του χορού στην ευριπίδεια «Ιφιγένεια στη χώρα των Ταύρων» παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Ακολουθεί το σκοτάδι στην ορχήστρα της Επιδαύρου και ύστερα το χειροκρότημα από…
 ethnos.gr|Από Pegasus Interactive |
|
|
«Βήμα,
βήμα…». Τα τελευταία λόγια του χορού στην ευριπίδεια «Ιφιγένεια στη χώρα των Ταύρων» παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Ακολουθεί το σκοτάδι στην ορχήστρα της Επιδαύρου και ύστερα το χειροκρότημα από…  ethnos.gr|Από Pegasus Interactive |
Μήνυμα του ιταλού κωμικού, συγγραφέα, θεατρικού σκηνοθέτη και συνθέτη Ντάριο Φο
Εδώ και μισόν αιώνα γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου στις 27 Μαρτίου: Από το 1962 που καθιερώθηκε ο θεσμός από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου, ο κόσμος τιμά μια τέχνη που μοιάζει, παρά τα προβλήματα, να μην πτοείται από τίποτα. Ένα κείμενο, ένας ηθοποιός, μια σκηνή και φως συνιστούν την ουσία του θεάτρου που εμπλουτίζεται από σκηνικά και κοστούμια, χρώματα, εφέ και βίντεο.
Για το φετινό μήνυμα επελέγη ο νομπελίστας Ντάριο Φο. Αποτελεί συνήθεια, κάθε χρόνια, μια αναγνωρισμένη προσωπικότητα να γράφει το μήνυμα, το οποίο διαβάζεται και μεταδίδεται σε όλον τον κόσμο. Εχουν προηγηθεί, μεταξύ άλλων, οι Ζαν Κοκτώ, Άρθουρ Μίλλερ, Λώρενς Ολίβιε, Ζαν Λουί Μπαρώ, Πήτερ Μπρουκ, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Λουκίνο Βισκόντι, Μάρτιν Έσλιν, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Αριάν Μνουσκίν, Ρομπέρ Λεπάζ, Αουγκούστο Μποάλ, Τζούντι Ντεντς, Τζον Μάλκοβιτς.
Το μήνυμα του ιταλού κωμικού, συγγραφέα, θεατρικού σκηνοθέτη και συνθέτη Ντάριο Φο έχει ως εξής:
«Πριν πολλά χρόνια, η εξουσία επίλυσε το πρόβλημα της ανοχής της απέναντι στους ηθοποιούς της Commedia dell’ Arte διώχνοντας τους από την χώρα.
Σήμερα, ηθοποιοί και θίασοι έχουν πρόβλημα ανεύρεσης δημόσιων σκηνών, θεάτρων και θεατών, εξαιτίας της κρίσης.
Επομένως, οι κυβερνώντες, δεν έχουν πρόβλημα να ελέγχουν αυτούς που εκφράζονται μέσω της ειρωνείας και του σαρκασμού, μιας και δεν υπάρχει κανένας χώρος για τους ηθοποιούς, αλλά ούτε και κοινό στο οποίο να μπορούν να απευθυνθούν.
Τουναντίον, κατά την διάρκεια της Αναγέννησης, στην Ιταλία, οι κυβερνώντες έπρεπε να προσπαθήσουν αρκετά για να φέρουν τους κωμικούς σε δύσκολή θέση μιας και τους απολάμβανε μεγάλη μερίδα του κοινού.
Είναι γνωστό ότι η μεγάλη έξοδος των ηθοποιών της Commedia dell’ Arte πραγματοποιήθηκε στον αιώνα της Αντιμεταρρύθμισης, με τη θεσμοθέτηση της κατάργησης όλων των θεατρικών χώρων, ιδιαιτέρως στην Ρώμη, όπου κατηγορήθηκαν ότι πρόσβαλλαν την Άγια Πόλη. Το 1967, ο Πάπας Ιννοκέντιος ΙΒ΄, κάτω από την συνεχόμενη πίεση της συντηρητικής πλευράς της αστικής τάξης και του κλήρου, διέταξε την κατεδάφιση του Θεάτρου Tordonina, το οποίο σύμφωνα με τους ηθικολόγους, είχε παρουσιάσει τον μεγαλύτερο αριθμό άσεμνων σκηνών.
Την εποχή της Αντιμεταρρύθμισης, ο Καρδινάλιος Κάρλο Μπορομέο, ο οποίος δρούσε στον βορά της Ιταλίας, είχε αφιερώσει τον εαυτό του στην λύτρωση «των παιδιών του Μιλάνου», θέτοντας για την τέχνη έναν σαφή διαχωρισμό, ως την υψηλότερη μορφή πνευματικής εκπαίδευσης, και το θέατρο ως την έκφραση της αισχρολογίας και της ματαιοδοξίας. Σε ένα γράμμα που απεύθυνε στους συνεργάτες του, το οποίο παραθέτω σχεδόν αυτούσιο, εξέφρασε τις πεποιθήσεις του περίπου ως εξής: «ανησυχώ για την εξάλειψη του κακού σπόρου, έχουμε καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να κάψουμε τα κείμενα που περιέχουν μιαρούς λόγους, για να τους εξαλείψουμε από την μνήμη των αντρών, και την ίδια στιγμή να διώξουμε αυτούς που κυκλοφορούν αυτά τα κείμενα σε έντυπη μορφή. Προφανώς όμως ενώ κοιμόμασταν, ο διάβολος δούλευε με ανανεωμένο ζήλο. Αυτό που μπορούν να δουν τα μάτια μπορεί να είναι πιο διεισδυτικό για την ψυχή απ’ αυτό που μπορούν να διαβάσουν σε τέτοια βιβλία! Πόσο καταστροφικός μπορεί να είναι για το μυαλό των νεαρών αντρών και κοριτσιών ο προφορικός λόγος και οι απρεπείς κινήσεις, παρά μία άψυχη λέξη τυπωμένη σε βιβλία. Γι’ αυτό είναι επείγον να απαλλάξουμε τις πόλεις μας από αυτούς που κάνουν θέατρο, όπως κάνουμε και με τις ανεπιθύμητες ψυχές».
Επομένως η μοναδική λύση για την κρίση είναι να ελπίζουμε ότι το μεγάλο κυνήγι μαγισσών οργανώνεται εναντίον μας και ιδιαίτερα ενάντια στους νέους ανθρώπους που επιθυμούν να διδαχθούν την τέχνη του θεάτρου: μια νέα διασπορά Κωμικών, δημιουργών του θεάτρου, οι οποίοι μέσα από αυτό τον περιορισμό θα δημιουργήσουν αφάνταστα οφέλη για μια νέα εκπροσώπηση».
Γεννημένος στις 24 Μαρτίου του 1926 _έκλεισε τα 87 του χρόνια, ο Φο πήρε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1997. Με το έργο του, που πιάνει το νήμα από ιταλική Commedia dell’ Arte, ασκεί κριτική στις κοινωνίες, στην πολιτική διαφθορά, στον δογματισμό της εκκλησίας, στα κακώς κείμενα της καθημερινότητας. Μαζί με τη γυναίκα του, την ηθοποιό Φράνκα Ράμε ίδρυσαν, το 1959, την Εταιρία Θεάτρου που φέρει τα ονόματά τους και ξεκίνησαν με χιουμοριστικά τηλεοπτικά σκετς. Εγιναν σύντομα γνστοί κι έτσι ανέπτυξαν, σταδιακά ένα «αντιστασιακό» θέατρο, συχνά βλάσφημο και σκωπτικό. Στα τέλη της δεκαετίας του ΄60 ίδρυσαν σχολή υποκριτικής, συνδέθηκαν ενεργά με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας και το 1970 έφτιαξαν το Συλλογικό Κουμμουνιστικό Θέατρο (Collettivo Teatrale La Comune), ξεκινώντας παράλληλα περιοδείες σε εργοστάσια, πάρκα και γυμναστήρια.
Ο Ντάριο Φο έχει στο ενεργητικό του γύρω στα 70 έργα, αρκετά από τα οποία συνυπογράφει με τη Ράμε: Ξεχωρίζουν «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού» (παίζεται φέτος στο θέατρο Αλεξανδράκης από τον Σπύρο Παπαδόπουλο), το «Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω», που χρόνια ανέβαζε ο Στέφανος Ληναίος με την Ελλη Φωτίου στο θέαρο Αλφα, ενώ στη λίστα με τα παιγμένα στην Αθήνα έργα του είναι και η φετινή μεγάλη επιτυχία του «Μίστερο Μπούφο», που σκηνοθετεί ο Θωμάς Μοσχόπουλος στο θεάτρο Θησείον.
Πηγή : tovima.gr
Μήνυμα του ιταλού κωμικού, συγγραφέα, θεατρικού σκηνοθέτη και συνθέτη Ντάριο Φο
Εδώ και μισόν αιώνα γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου στις 27 Μαρτίου: Από το 1962 που καθιερώθηκε ο θεσμός από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου, ο κόσμος τιμά μια τέχνη που μοιάζει, παρά τα προβλήματα, να μην πτοείται από τίποτα. Ένα κείμενο, ένας ηθοποιός, μια σκηνή και φως συνιστούν την ουσία του θεάτρου που εμπλουτίζεται από σκηνικά και κοστούμια, χρώματα, εφέ και βίντεο.
Για το φετινό μήνυμα επελέγη ο νομπελίστας Ντάριο Φο. Αποτελεί συνήθεια, κάθε χρόνια, μια αναγνωρισμένη προσωπικότητα να γράφει το μήνυμα, το οποίο διαβάζεται και μεταδίδεται σε όλον τον κόσμο. Εχουν προηγηθεί, μεταξύ άλλων, οι Ζαν Κοκτώ, Άρθουρ Μίλλερ, Λώρενς Ολίβιε, Ζαν Λουί Μπαρώ, Πήτερ Μπρουκ, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Λουκίνο Βισκόντι, Μάρτιν Έσλιν, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Αριάν Μνουσκίν, Ρομπέρ Λεπάζ, Αουγκούστο Μποάλ, Τζούντι Ντεντς, Τζον Μάλκοβιτς.
Το μήνυμα του ιταλού κωμικού, συγγραφέα, θεατρικού σκηνοθέτη και συνθέτη Ντάριο Φο έχει ως εξής:
«Πριν πολλά χρόνια, η εξουσία επίλυσε το πρόβλημα της ανοχής της απέναντι στους ηθοποιούς της Commedia dell’ Arte διώχνοντας τους από την χώρα.
Σήμερα, ηθοποιοί και θίασοι έχουν πρόβλημα ανεύρεσης δημόσιων σκηνών, θεάτρων και θεατών, εξαιτίας της κρίσης.
Επομένως, οι κυβερνώντες, δεν έχουν πρόβλημα να ελέγχουν αυτούς που εκφράζονται μέσω της ειρωνείας και του σαρκασμού, μιας και δεν υπάρχει κανένας χώρος για τους ηθοποιούς, αλλά ούτε και κοινό στο οποίο να μπορούν να απευθυνθούν.
Τουναντίον, κατά την διάρκεια της Αναγέννησης, στην Ιταλία, οι κυβερνώντες έπρεπε να προσπαθήσουν αρκετά για να φέρουν τους κωμικούς σε δύσκολή θέση μιας και τους απολάμβανε μεγάλη μερίδα του κοινού.
Είναι γνωστό ότι η μεγάλη έξοδος των ηθοποιών της Commedia dell’ Arte πραγματοποιήθηκε στον αιώνα της Αντιμεταρρύθμισης, με τη θεσμοθέτηση της κατάργησης όλων των θεατρικών χώρων, ιδιαιτέρως στην Ρώμη, όπου κατηγορήθηκαν ότι πρόσβαλλαν την Άγια Πόλη. Το 1967, ο Πάπας Ιννοκέντιος ΙΒ΄, κάτω από την συνεχόμενη πίεση της συντηρητικής πλευράς της αστικής τάξης και του κλήρου, διέταξε την κατεδάφιση του Θεάτρου Tordonina, το οποίο σύμφωνα με τους ηθικολόγους, είχε παρουσιάσει τον μεγαλύτερο αριθμό άσεμνων σκηνών.
Την εποχή της Αντιμεταρρύθμισης, ο Καρδινάλιος Κάρλο Μπορομέο, ο οποίος δρούσε στον βορά της Ιταλίας, είχε αφιερώσει τον εαυτό του στην λύτρωση «των παιδιών του Μιλάνου», θέτοντας για την τέχνη έναν σαφή διαχωρισμό, ως την υψηλότερη μορφή πνευματικής εκπαίδευσης, και το θέατρο ως την έκφραση της αισχρολογίας και της ματαιοδοξίας. Σε ένα γράμμα που απεύθυνε στους συνεργάτες του, το οποίο παραθέτω σχεδόν αυτούσιο, εξέφρασε τις πεποιθήσεις του περίπου ως εξής: «ανησυχώ για την εξάλειψη του κακού σπόρου, έχουμε καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να κάψουμε τα κείμενα που περιέχουν μιαρούς λόγους, για να τους εξαλείψουμε από την μνήμη των αντρών, και την ίδια στιγμή να διώξουμε αυτούς που κυκλοφορούν αυτά τα κείμενα σε έντυπη μορφή. Προφανώς όμως ενώ κοιμόμασταν, ο διάβολος δούλευε με ανανεωμένο ζήλο. Αυτό που μπορούν να δουν τα μάτια μπορεί να είναι πιο διεισδυτικό για την ψυχή απ’ αυτό που μπορούν να διαβάσουν σε τέτοια βιβλία! Πόσο καταστροφικός μπορεί να είναι για το μυαλό των νεαρών αντρών και κοριτσιών ο προφορικός λόγος και οι απρεπείς κινήσεις, παρά μία άψυχη λέξη τυπωμένη σε βιβλία. Γι’ αυτό είναι επείγον να απαλλάξουμε τις πόλεις μας από αυτούς που κάνουν θέατρο, όπως κάνουμε και με τις ανεπιθύμητες ψυχές».
Επομένως η μοναδική λύση για την κρίση είναι να ελπίζουμε ότι το μεγάλο κυνήγι μαγισσών οργανώνεται εναντίον μας και ιδιαίτερα ενάντια στους νέους ανθρώπους που επιθυμούν να διδαχθούν την τέχνη του θεάτρου: μια νέα διασπορά Κωμικών, δημιουργών του θεάτρου, οι οποίοι μέσα από αυτό τον περιορισμό θα δημιουργήσουν αφάνταστα οφέλη για μια νέα εκπροσώπηση».
Γεννημένος στις 24 Μαρτίου του 1926 _έκλεισε τα 87 του χρόνια, ο Φο πήρε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1997. Με το έργο του, που πιάνει το νήμα από ιταλική Commedia dell’ Arte, ασκεί κριτική στις κοινωνίες, στην πολιτική διαφθορά, στον δογματισμό της εκκλησίας, στα κακώς κείμενα της καθημερινότητας. Μαζί με τη γυναίκα του, την ηθοποιό Φράνκα Ράμε ίδρυσαν, το 1959, την Εταιρία Θεάτρου που φέρει τα ονόματά τους και ξεκίνησαν με χιουμοριστικά τηλεοπτικά σκετς. Εγιναν σύντομα γνστοί κι έτσι ανέπτυξαν, σταδιακά ένα «αντιστασιακό» θέατρο, συχνά βλάσφημο και σκωπτικό. Στα τέλη της δεκαετίας του ΄60 ίδρυσαν σχολή υποκριτικής, συνδέθηκαν ενεργά με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας και το 1970 έφτιαξαν το Συλλογικό Κουμμουνιστικό Θέατρο (Collettivo Teatrale La Comune), ξεκινώντας παράλληλα περιοδείες σε εργοστάσια, πάρκα και γυμναστήρια.
Ο Ντάριο Φο έχει στο ενεργητικό του γύρω στα 70 έργα, αρκετά από τα οποία συνυπογράφει με τη Ράμε: Ξεχωρίζουν «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού» (παίζεται φέτος στο θέατρο Αλεξανδράκης από τον Σπύρο Παπαδόπουλο), το «Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω», που χρόνια ανέβαζε ο Στέφανος Ληναίος με την Ελλη Φωτίου στο θέαρο Αλφα, ενώ στη λίστα με τα παιγμένα στην Αθήνα έργα του είναι και η φετινή μεγάλη επιτυχία του «Μίστερο Μπούφο», που σκηνοθετεί ο Θωμάς Μοσχόπουλος στο θεάτρο Θησείον.
Πηγή : tovima.gr
Ο Γιάννης Ζουγανέλης, με την πολύτιμη βοήθεια χιλιάδων θεατών, θεράπευσε τη «Σεξουαλική ζωή του κυρίου και της κυρίας …
Νικολαΐδη» και τώρα καταπιάνεται με τη «Σεξουαλική ζωή του κυρίου και της κυρίας Παπαχαραλάμπους».
Έτσι θα ονομάζεται η συνέχεια, το νούμερο δύο, η νέα βερσιόν ή, αν προτιμάτε, το sequel της sold out (για δυο θεατρικές σεζόν) κωμωδίας της Δήμητρας Παπαδοπούλου. Οι φετινοί ψυχαναλυόμενοι είναι ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης και η Τζόυς Ευείδη. Μέσα από τη δική τους σχέση, διαμορφώνεται επί σκηνής μια καινούρια συνθήκη ψυχανάλυσης.
Ο κύριος και η κυρία Νικολαΐδη τα ξαναβρήκαν και επαναπροσδιόρισαν τη σεξουαλικότητα τους με επιτυχία. Γι’ αυτό και με ασφάλεια σύστησαν το σεξολόγο Γιάννη Λεονάρδο στους καλούς τους φίλους Γεράσιμο και Τζόυς.
Τι ακριβώς συμβαίνει; Ο κύριος και η κυρία Παπαχαραλάμπους περνούν σεξουαλική κρίση μέσα στην οικονομική κρίση και o πιο φημισμένος ψυχοσεξολόγος της Ελλάδας (Γιάννης Ζουγανέλης) αναλαμβάνει να λύσει το πρόβλημα τους, βάζοντάς τους σε ένα group therapy, στο οποίο… συμμετέχει και το κοινό! Θεατές και ηθοποιοί γίνονται μία ομάδα ψυχοθεραπείας υπό τη διεύθυνση του αλλόκοτου γιατρού, ο οποίος επιδιώκει να καλούς καθοδηγήσει άπαντες στη σεξουαλική ευτυχία.
Σε σχέση με το 2010, όταν πρωτοανέβηκε το έργο, τώρα τα οικονομικά προβλήματα είναι ακόμη χειρότερα και η λίμπιντο των Ελλήνων ακόμη πιο πεσμένη. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το ζευγάρι υπήρξε για χρόνια παράνομο, μέχρι που η σχέση τους νομιμοποιήθηκε. Τώρα, βιώνει τη σεξουαλικότητά του υπό συνθήκες έγγαμου βίου και υπόκειται στη φθορά της ρουτίνας και της καθημερινότητας, η οποία σε συνδυασμό με την πίεση της οικονομικής κρίσης, κάνει την κατάσταση να φαντάζει ανεξέλεγκτη. Προσθέστε και την ασυμφωνία χαρακτήρων σε πολιτικό επίπεδο. Αμφότεροι, κάποτε ΚΝΙΤΕΣ. Τώρα πια, ο μεν Γεράσιμος-δημοσιογράφος στο επάγγελμα- έγινε Τσίπρας, η δε Τζόυς -κομμώτρια, με δική της επιχείρηση-ψήφισε Σαμαρά. Όλα αυτά κι άλλα πολλά, όπως ανομολόγητα πάθη, περίεργες επιθυμίες και απωθημένα αποκαλύπτονται, καταγράφονται και ψυχαναλύονται.
Την ώρα που το ζευγάρι βγάζει επί σκηνής τα «εν οίκω εν Δήμω» το κοινό συμμετέχει σε ασκήσεις αποσυμπίεσης, χαλάρωσης και γελοιοθεραπείας και διώχνει από πάνω του παρακρατημένο θυμό χρόνων. Επίσης καθοδηγεί την τύχη του ζευγαριού με τον πιο δημοκρατικό τρόπο. Εκλογές!
Η «Σεξουαλική ζωή του κυρίου και της κυρίας Παπαχαραλάμπους» είναι η καθημερινότητά μας. Οι συνεδρίες του Γεράσιμου και της Τζόυς αποτυπώνουν τις ζωές όλων μας. Η Δήμητρα Παπαδοπούλου υπογράφει μια ακόμη ρεαλιστική μυθοπλασία που μας καθρεφτίζει, με θέμα τις ανθρώπινες σχέσεις, τη φθορά και την προσπάθεια αναγέννησής τους. Η ίδια εξηγεί: «Ενώ το σεξ από αρχαιοτάτων χρόνων υπήρξε η πιο φθηνή διασκέδαση, με την κρίση πολλά ζευγάρια πλέον είναι υποχρεωμένα να πληρώσουν (σ.σ.: τον γιατρό) για να θυμηθούν πώς γίνεται».
Περισσότερα στο θέατρο «Χώρα» . «Η σεξουαλική ζωή του κυρίου και της κυρίας Παπαχαραλάμπους» με τους Γιάννη Ζουγανέλη, Γεράσιμο Σκιαδαρέση και Τζόυς Ευείδη ενώπιον σας σύντομα!
Πηγή : culturenow.gr
Ο Γιάννης Ζουγανέλης, με την πολύτιμη βοήθεια χιλιάδων θεατών, θεράπευσε τη «Σεξουαλική ζωή του κυρίου και της κυρίας …
Νικολαΐδη» και τώρα καταπιάνεται με τη «Σεξουαλική ζωή του κυρίου και της κυρίας Παπαχαραλάμπους».
Έτσι θα ονομάζεται η συνέχεια, το νούμερο δύο, η νέα βερσιόν ή, αν προτιμάτε, το sequel της sold out (για δυο θεατρικές σεζόν) κωμωδίας της Δήμητρας Παπαδοπούλου. Οι φετινοί ψυχαναλυόμενοι είναι ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης και η Τζόυς Ευείδη. Μέσα από τη δική τους σχέση, διαμορφώνεται επί σκηνής μια καινούρια συνθήκη ψυχανάλυσης.
Ο κύριος και η κυρία Νικολαΐδη τα ξαναβρήκαν και επαναπροσδιόρισαν τη σεξουαλικότητα τους με επιτυχία. Γι’ αυτό και με ασφάλεια σύστησαν το σεξολόγο Γιάννη Λεονάρδο στους καλούς τους φίλους Γεράσιμο και Τζόυς.
Τι ακριβώς συμβαίνει; Ο κύριος και η κυρία Παπαχαραλάμπους περνούν σεξουαλική κρίση μέσα στην οικονομική κρίση και o πιο φημισμένος ψυχοσεξολόγος της Ελλάδας (Γιάννης Ζουγανέλης) αναλαμβάνει να λύσει το πρόβλημα τους, βάζοντάς τους σε ένα group therapy, στο οποίο… συμμετέχει και το κοινό! Θεατές και ηθοποιοί γίνονται μία ομάδα ψυχοθεραπείας υπό τη διεύθυνση του αλλόκοτου γιατρού, ο οποίος επιδιώκει να καλούς καθοδηγήσει άπαντες στη σεξουαλική ευτυχία.
Σε σχέση με το 2010, όταν πρωτοανέβηκε το έργο, τώρα τα οικονομικά προβλήματα είναι ακόμη χειρότερα και η λίμπιντο των Ελλήνων ακόμη πιο πεσμένη. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το ζευγάρι υπήρξε για χρόνια παράνομο, μέχρι που η σχέση τους νομιμοποιήθηκε. Τώρα, βιώνει τη σεξουαλικότητά του υπό συνθήκες έγγαμου βίου και υπόκειται στη φθορά της ρουτίνας και της καθημερινότητας, η οποία σε συνδυασμό με την πίεση της οικονομικής κρίσης, κάνει την κατάσταση να φαντάζει ανεξέλεγκτη. Προσθέστε και την ασυμφωνία χαρακτήρων σε πολιτικό επίπεδο. Αμφότεροι, κάποτε ΚΝΙΤΕΣ. Τώρα πια, ο μεν Γεράσιμος-δημοσιογράφος στο επάγγελμα- έγινε Τσίπρας, η δε Τζόυς -κομμώτρια, με δική της επιχείρηση-ψήφισε Σαμαρά. Όλα αυτά κι άλλα πολλά, όπως ανομολόγητα πάθη, περίεργες επιθυμίες και απωθημένα αποκαλύπτονται, καταγράφονται και ψυχαναλύονται.
Την ώρα που το ζευγάρι βγάζει επί σκηνής τα «εν οίκω εν Δήμω» το κοινό συμμετέχει σε ασκήσεις αποσυμπίεσης, χαλάρωσης και γελοιοθεραπείας και διώχνει από πάνω του παρακρατημένο θυμό χρόνων. Επίσης καθοδηγεί την τύχη του ζευγαριού με τον πιο δημοκρατικό τρόπο. Εκλογές!
Η «Σεξουαλική ζωή του κυρίου και της κυρίας Παπαχαραλάμπους» είναι η καθημερινότητά μας. Οι συνεδρίες του Γεράσιμου και της Τζόυς αποτυπώνουν τις ζωές όλων μας. Η Δήμητρα Παπαδοπούλου υπογράφει μια ακόμη ρεαλιστική μυθοπλασία που μας καθρεφτίζει, με θέμα τις ανθρώπινες σχέσεις, τη φθορά και την προσπάθεια αναγέννησής τους. Η ίδια εξηγεί: «Ενώ το σεξ από αρχαιοτάτων χρόνων υπήρξε η πιο φθηνή διασκέδαση, με την κρίση πολλά ζευγάρια πλέον είναι υποχρεωμένα να πληρώσουν (σ.σ.: τον γιατρό) για να θυμηθούν πώς γίνεται».
Περισσότερα στο θέατρο «Χώρα» . «Η σεξουαλική ζωή του κυρίου και της κυρίας Παπαχαραλάμπους» με τους Γιάννη Ζουγανέλη, Γεράσιμο Σκιαδαρέση και Τζόυς Ευείδη ενώπιον σας σύντομα!
Πηγή : culturenow.gr
Η Βάνα Πεφάνη επιχειρεί να βυθισθεί στο σύμπαν του προκλητικού δημιουργού
Εχοντας επιλέξει, και πολύ λογικά, τη φυλακή ως βασικό θεατρικό χώρο, η παράσταση «Ενας κάποιος παράδεισος 2» μας μυεί και μας ξεναγεί στη ζωή και το έργο του Ζαν Ζενέ, θέλοντας να μας φέρει αντιμέτωπους τόσο με τον σκληρό κόσμο του γάλλου συγγραφέα όσο και τον άγριο δικό μας κόσμο.
Με ερωτήματα γύρω από τη δικαιοσύνη, την τιμωρία και την επιβράβευση, και κυρίως με το θέμα του καλού και του κακού, η Βάνα Πεφάνη επιχειρεί να βυθισθεί στο σύμπαν αυτού του παρεξηγημένου και προκλητικού δημιουργού που κατάφερε «να βρει την ομορφιά μέσα στο κακό», όπως θα έλεγε και ο Μποντλέρ, και να την κάνει θέατρο, μυθιστόρημα, ποίημα.
Στη θεατρική εκδοχή που θα δούμε από τις 10 Σεπτεμβρίου στο Ιδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη, η Βάνα Πεφάνη φέρνει στο επίκεντρο τον ίδιο τον Ζενέ, όπου έγκλειστος πάλι, προσπαθεί να τελειώσει ένα ακόμα βιβλίο του. Κι εκεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία ξεπηδούν όλοι οι ήρωές του, είτε αγαπούν είτε μισούν τον δημιουργό τους, δημιουργώντας ένα νέο σύμπαν, το δικό μας.
Περιθωριοποιημένοι, φυλακισμένοι, δολοφόνοι, πόρνες, δούλες και αφεντικά φτιάχνουν το παζλ της αναζήτησης ενός παραδείσου _άπιαστου ίσως, αλλά απολύτως αναγκαίου.
Αγνώστου πατρός, τρόφιμος αναμορφωτηρίων και φυλακών, μικροκλέφτης και μικροαπατεώνας, λιποτάκτης και ομοφυλόφιλος, ο Ζαν Ζενέ βρήκε διέξοδο στη γραφή και κατάφερε να μετατρέψει τη βία και την ασχήμια της ζωής σε λέξεις, στίχους, εικόνες.
Γεννημένος το 1910 (πέθανε στο Παρίσι το 1986) δεν άργησε να βρει διέξοδο στη γραφή. Εγινε γνωστός μέσα από μυθιστορήματα («Το όνομα του ρόδου», «Η Παναγία των λουλουδιών», «Το ημερολόγιο ενός κλέφτη», «Νεκρικές πομπές» κ.ά.) καθώς και από τα θεατρικά του («Υψηλή εποπτεία», «Οι Δούλες», «Το μπαλκόνι», «Οι Νέγροι», «Τα παραβάν»), ενώ στο μνημιώδες έργο που του αφιέρωσε ο Ζαν-Πολ Σαρτρ «Αγιος Ζενέ: Κωμωδός και Μάρτυρας» οφείλει μέρος της αναγνώρισής τους από τη διεθνή φιλολογική κοινότητα.
Το έργο «Ενας κάποιος παράδεισος 2» πρωτοανέβηκε στην Πάτρα τον Μάρτιο του 2012 με τον ίδιο τίτλο, αλλά χωρίς τον αριθμό 2, που σηματοδοτεί το γεγονός ότι η παράταση ξαναδουλεύτηκε και επιστρέφει….
ΠΟΤΕ & ΠΟΥ
«Ενας κάποιος παράδεισος» – μια παράσταση σε εξέλιξη βασισμένη στη ζωή και το έργο του Ζαν Ζενέ
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης – Πειραιώς 206, Ταύρος
Πρεμιέρα 10 Σεπτεμβρίου στις 21.30 _παραστάσεις ως 23/9
Αίθουσα: Ειδικά Διαμορφωμένος Υπόγειος Χώρος
Ακατάλληλη κάτω των 18 ετών
Εισιτήρια 12 – 9 ευρώ
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Κείμενο-σκηνοθεσία Βάνα Πεφάνη, σκηνικά Γιώργος Λυντζέρης, κοστούμια Ιωάννα Ζαφειροπούλου, σχεδιασμός φώτων Κατερίνα Μαραγκουδάκη, βίντεο Νίκος Γιαβρόπουλος, μουσική τραγουδιών Παναγιώτης Καλατζόπουλος, στίχοι Αρης Δαβαράκης , επιμέλεια κίνησης Σοφία Μιχαήλ. Παίζουν: Παναγιώτης Πετράκης, Κυριάκος Κοσμίδης, Ιερώνυμος Καλετσάνος, Κώστας Φαλελάκης, Γιώργος Στριφτάρης, Βασίλης Αφεντούλης, Βάνα Πεφάνη, Νικολίνα Μουαΐμη, Δημήτρης Κάτσης, Σταυρούλα Οικονόμου, Μαργαρίτα Παπαντώνη
