Το κείμενο που ακολουθεί, γράφτηκε με αφορμή ενός κειμένου που δημοσίευσε ο καλός μου Φίλος Παναγιώτης Τσιρογιάννης, μέρος του οποίου δανείζομαι για να ολοκληρώσω την σκέψη μου.
Είμαστε το πιο σημαντικό πράγμα στο σύμπαν, τουλάχιστον μέχρι να γνωρίσουμε όλοι, καλά τον Θεό.

Ο Θεός σιγά, σιγά μας ανοίγει “χώρο” στα μυστήριά του και εμείς κομπάζουμε διαρκώς απομακρυνόμενοι. Διότι, ενώ αυτό που βλέπουμε εκεί έξω μας εκπλήσσει διαρκώς, δεν δοξάζουμε τον Θεό για όσες νέες ευκαιρίες μας χαρίζει.

Αγράμματοι άνθρωποι, με την πίστη και την προσευχή, στο όνομα Της Αγίας Τριάδος, ελέγχουν τα φαινόμενα της φύσης, τουλάχιστον όπως τα γνωρίζουμε έως σήμερα και τούτο γίνεται, όσες φορές χρειάζεται για να καταλάβουμε που είναι η πηγή του Αληθινού Φωτός, προκειμένου να προσεγγίσουμε. Δωρεάν και έτσι προκαλείται η δυσπιστία μας, παρά ως έπρεπε ύμνοι δοξολογίας.

Η Επιστήμη, μια διαρκής εξερεύνηση νέων τρόπων σκέψης, οραματίζεται και αποκαλύπτει, όσο επιτρέπει ο Θεός, νέες περιοχές της πραγματικότητας και δομεί πρωτόγνωρες και πιο ακριβείς εικόνες του κόσμου. Οι Επιστήμονες, θεράποντες της επιστήμης, κατά τεκμήριο υπηρετούν την ανθρωπότητα για το καλό.

Ο Κόσμος είναι ατελείωτος και θέλουμε να βγούμε έξω να τον εξερευνήσουμε. Η ατέλεια και η αβεβαιότητα της γνώσης μας, η αστάθεια μας αιωρούμενη πάνω από την άβυσσο της απεραντοσύνης αυτών που δεν γνωρίζουμε, δεν καθιστά τούτον τον κόσμο άνευ νοήματος. Απεναντίας, του προσδίδει περισσότερο ενδιαφέρον και αξία.