Η δεύτερη σκηνοθετική προσπάθεια της Μαρζάν Σατραπί με την βοήθεια του Βινσέντ Παρονό την επιβεβαιώνει και μας επιβραβεύει για την επιλογή μας αλλά μας κάνει πια και οπαδούς της τέχνης της. Την γνωρίσαμε μέσα από το Persepolis ένα comic που έγινε πολύ δημοφιλές αρχικά και μεταφέρθηκε στην μεγάλη οθόνη αργότερα, αυτούσιο. Ομολογουμένως ήταν η πρώτη φορά που ένα comic είχε μια τόσο ενδιαφέρουσα πλοκή- που αφορά όχι μόνο αγοράκια κάθε ηλικίας όπως συνήθως τα κόμικς- και που σε έκανε να το παρακολουθείς με αμείωτο ενδιαφέρον.

Η ταινία είναι η ιστορία του Νασέρ Αλί, ενός διάσημου βιολιστή Ιρανού ο οποίος ζει στην Τεχεράνη το 1958. με τη Φαρινγκίς και έχει αποκτήσει μαζί της δύο παιδιά: τη Λίλι και τον Κύρο. Από την στιγμή που ο Αλί αναγκάζεται να αποχωριστεί το βιολί του, όλα θα αλλάξουν.

Παρ’ όλο που εδώ η ταινία είναι με ζωντανούς ηθοποιούς και όχι χαρακτήρες comic η αισθητική παραμένει πολύ κοντά σε αυτή του comic, με αργούς ρυθμούς (απαραίτητους όμως για την πλοκή) και μια στιβαρότητα που δεν είναι σοβαροφάνεια. Γελάσαμε σε αρκετές σκηνές που είχαν το χιουμοριστικό στοιχείο μέσα σε μια τραγική κατάσταση. Χωρίς μελόδραμα και υπερβολές η Σατραπί και ο Παρόνο φτιάχνουν μια ταινία συγκινητική, που στην ουσία παλινδρομεί ανάμεσα στα δύο μείζοντα θέματα της ανθρώπινης ύπαρξης- τον έρωτα και το θάνατο. Η φωτογραφία της ταινίας αλλά και η μουσική της επένδυση συμπληρώνουν τις λάμψεις αυτού του μικρού γαλλικού κινηματογραφικού διαμαντιού.

Πηγή : protothema.gr