Αρχείο κατηγορίας Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Οι «Τοίχοι» της Ωρελιά Τιερέ «ψιθυρίζουν» στο Μέγαρο

Eυρηματικό κι έξυπνο, δυναμικό και μυστηριώδες. Οι «Ψίθυροι των Τοίχων» (“Murmures de murs”), το θέαμα που παρουσιάζει η Ωρελιά Τιερέ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (15,16/2, Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη) είναι ένας σουρεαλιστικός κόσμος, άυλος και διαρκώς μεταβαλλόμενος, όπου το τσίρκο συναντά το θέατρο.

Τη σκηνοθεσία, τη χορογραφία αλλά και τα σκηνικά υπογράφει η μητέρα της πρωταγωνίστριας, Βικτόρια Τιερέ Τσάπλιν (κόρη του Τσάρλι Τσάπλιν) ενώ η παράσταση εντάσσεται στο πλαίσιο της σειράς «Γέφυρες».

Η ηρωίδα των «Ψιθύρων» βρίσκεται σε μια πόλη η οποία μοιάζει με την Βενετία, αλλά συνεχώς αλλάζει, κατοικείται από γκρίζες φιγούρες με ανέκφραστα πρόσωπα, τα οποία παραπέμπουν σε φαντάσματα ή αναμνήσεις παγωμένες στον χρόνο. Η γυναίκα μετακινείται διαρκώς, χάνεται σε μια φαντασίωση όπου συναντά μια άλλη φιγούρα, τον χορευτή Χάιμε Μαρτίνες, έναν εραστή ο οποίος την ακολουθεί και την χάνει διαρκώς, την κάνει να χορεύει κυριολεκτικά στον αέρα ενώ τη διεκδικεί κι ένας άλλος, μελαγχολικός και σκοτεινός άνδρας, ο κλόουν και ακροβάτης Μάγκνους Γιάκομπσον, που βρίσκεται πάντα κοντά της χωρίς ποτέ να την αγγίζει. Τα περιστατικά σβήνουν το ένα μέσα στο άλλο, τα κτίρια γέρνουν και ξανασηκώνονται, καταπίνουν τους περφόρμερ και τους εκτοξεύουν στον αέρα, οι τοίχοι ξεφλουδίζονται, εμφανίζονται παράξενα πλάσματα απειλητικά, τα αντικείμενα αποκτούν κίνηση και τη χάνουν, μια αόριστη απειλή γεμίζει την ατμόσφαιρα…

Οι γονείς της Ωρελιά Τιερέ, ο Ζαν Μπατίστ Τιερέ και η Βικτόρια Τσάπλιν (τους οποίους έχουμε δει στο παρελθόν στην Αθήνα) ανήκουν στους πρωτοπόρους του σύγχρονου εναλλακτικού τσίρκου. Η Ωρελιά και ο αδελφός της Τζέιμς (τον έχουμε δει επίσης στην Αθήνα) ακολούθησαν τα βήματα των γονιών τους και προχώρησαν ανεξάρτητα με δικά τους βωβά, σχεδόν εικαστικά θεάματα. Η Ωρελιά, με την πρώτη δική της δουλειά, το «Ορατόριο», δημιούργησε πριν από μερικά χρόνια αίσθηση σε όλον τον κόσμο

Πηγή : tovima.gr

Το Zeppelin δεν ξεφούσκωσε

Η πολυσυζητημένη τελευταία συναυλία του βρετανικού ροκ συγκροτήματος, που δόθηκε τον Δεκέμβριο του 2007 στο Λονδίνο, θα προβληθεί στο Μέγαρο Μουσικής

Είναι γραφτό οι «ζωντανές» εμφανίσεις των Led Zeppelin στη χώρα μας να σχετίζονται απολύτως με… κινηματογραφικές προβολές σε σκοτεινές αίθουσες. Ετσι συνέβαινε επί χρόνια με το κλασικό λάιβ άλμπουμ τους «The Song Remains the Same», το οποίο κάθε ροκ γενιά «βίωνε» σε κάποιον κινηματογράφο β’ προβολής.
Το ίδιο θα συμβεί και τώρα, μερικές δεκαετίες μετά, με το πολυαναμενόμενο «Celebration Day» του βρετανικού συγκροτήματος. Αυτή τη φορά όμως υπάρχουν δύο σημαντικές διαφορές: πρώτον, δεν μιλάμε για μια οποιαδήποτε αίθουσα, αφού η προβολή του θα γίνει στις 16 Νοεμβρίου στην Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής. Δεύτερον, δεν θα είμαστε… μόνοι μας, καθώς το ίδιο έχει συμβεί σε όλες τις μεγάλες πόλεις του κόσμου.
Πρόκειται για τη μοναδική συναυλία που έδωσε το συγκρότημα μετά τη διάλυσή του, την οποία παρακολούθησαν 18.000 θεατές στην περίφημη Ο2 αρένα του Λονδίνου στις 10 Δεκεμβρίου 2007. Το φιλμ έχει ήδη παρουσιαστεί στο Μανχάταν (Ziegfried Theater), στο Λονδίνο (Hammersmith Apollo), στο Βερολίνο και στο Τόκιο, ενώ αναμένεται να προβληθεί σε 1.500 αίθουσες, σε 40 χώρες. Η συγκεκριμένη συναυλία είχε καταγράψει μάλιστα ένα μοναδικό ρεκόρ: περίπου 20 εκατομμύρια άνθρωποι από όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης θέλησαν τότε να βρεθούν στο O2. Φυσικά, κάτι τέτοιο θα ήταν ανέφικτο, ακόμη και αν οι Led Zeppelin έπαιζαν κάθε βράδυ επί ενάμιση χρόνο…

«Οφειλές» και παράπονα
Ως την ύστατη στιγμή ο τραγουδιστής του συγκροτήματος Ρόμπερτ Πλαντ στις συνεντεύξεις που έδινε σχετικά με την επανασύνδεση του γκρουπ επέμενε ότι μια τέτοια συναυλία δεν ήταν μέσα στα σχέδια ειδικά εκείνου, του πιο επιτυχημένου μετά τη διάλυση του ροκ κουαρτέτου το 1980, μετά τον θάνατο του ντράμερ Τζον Μπόναμ από αναρρόφηση στον ύπνο του, έπειτα από μία βραδιά βαριάς κατανάλωσης αλκοόλ.

Τελικά αναθεώρησαν επειδή, όπως χαρακτηριστικά είχαν δηλώσει στη συνέντευξη Τύπου που είχε προηγηθεί της συναυλίας τους, «οφείλαμε τόσο σε εμάς όσο και στο κοινό μια μεγάλη τελευταία συναυλία». Η συναυλία ήταν επίσης ένας φόρος τιμής στον Αχμέτ Ερτεγκάν, δημιουργό της δισκογραφικής εταιρείας Atlantic Records, τον άνθρωπο που ανακάλυψε το συγκρότημα από τα πρώτα βήματά του, στα τέλη της δεκαετίας του 1960.
Από τη διάλυσή τους και μετά οι εναπομείναντες Led Zeppelin έχουν πραγματοποιήσει όλες κι όλες τρεις εμφανίσεις μαζί.

Η πρώτη έγινε το 1985 με αφορμή το Live Aid, όπου τη θέση του ντράμερ κατέλαβαν ο Φιλ Κόλινς και ο Τόνι Τόμσον των Chic. Δεν άρεσε όμως καθόλου στους Ρόμπερτ Πλαντ, Τζίμι Πέιτζ και Τζον Πολ Τζόουνς. Η δεύτερη έγινε με αφορμή τη θεματική σειρά του MTV «Unplugged Series», χωρίς όμως τον μπασίστα Τζόουνς, και αποτυπώθηκε στο λάιβ άλμπουμ και dvd «No Quarter».
Οι Πλαντ και Πέιτζ συναντήθηκαν τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1998, για το άλμπουμ «Walking into Clarksdale», ενώ η τρίτη συνάντηση των τριών έγινε το 1995 με αφορμή την ένταξη των Led Zeppelin στο Rock and Roll Hall of Fame. Μάλιστα ο Τζον Πολ Τζόουνς είχε κάνει τότε ένα πικρό σχόλιο σχετικά με την απουσία του την αμέσως προηγούμενη φορά. «Ευχαριστώ, φίλοι μου, που τελικά θυμηθήκατε τον αριθμό του τηλεφώνου μου» είχε πει. Σε αυτήν, την τέταρτη και πιθανότατα τελευταία φορά, στη θέση του ντράμερ κάθησε ο γιος του Μπόναμ, Τζέισον.
Η προβολή του «Celebration Day» θα γίνει τρεις ημέρες πριν από την επίσημη κυκλοφορία του, είτε σε dvd είτε σε cd και βινύλιο, είτε ακόμη και σε συνδυασμό των παραπάνω φορμά. Περιέχει συνολικά 16 τραγούδια και, για να μην το πολυπαιδεύουμε, σχεδόν όλα όσα θα ήθελε να ακούσει κάποιος σε μια συναυλία των Led Zeppelin – με τον Πέιτζ να ακούγεται πάντα το ίδιο εξαιρετικός στην κιθάρα και τον Πλαντ, αν και χωρίς τις χαρακτηριστικές ψηλές νότες του παρελθόντος, πιο ουσιαστικό και εκφραστικό από ποτέ. Οσο για την κινηματογράφηση, ο σκηνοθέτης Ντικ Καράδερς δεν κατέφυγε σε τεχνολογικά κόλπα. Απλώς, μαζί με το πολυπληθές επιτελείο του, κατέγραψε με κάθε λεπτομέρεια την ουσία ενός τέτοιου γεγονότος.

Η κιθάρα του Πέιτζ, οι κορόνες του Πλαντ
Γιατί όλη αυτή η φασαρία για τους Led Zeppelin; Μα επειδή πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα και πιο εμπορικά συγκροτήματα στην ιστορία της μουσικής. Μαζί με τον Ελβις Πρίσλεϊ, του Μπιτλς και τον μεγάλο σταρ της κάντρι Γκαρθ Μπρουκς, αποτελούν τα μοναδικά ονόματα που έχουν ξεπεράσει σε πωλήσεις στις ΗΠΑ τα 100 εκατ. άλμπουμ και παγκοσμίως περί τα 300. Είναι από τα ελάχιστα συγκροτήματα ή καλλιτέχνες που έχουν στο ενεργητικό τους περισσότερα από τέσσερα διαμαντένια άλμπουμ (πωλήσεις μεγαλύτερες των 10 εκατ. αντιτύπων), ενώ έξι από τα εννέα άλμπουμ τους έχουν φθάσει στο Νο 1 των ΗΠΑ.
Η επιρροή τους, δε, υπήρξε τεράστια στα χρόνια που ακολούθησαν τη δημιουργία τους. Αυτό φάνηκε στον ήχο πολλών σπουδαίων συγκροτημάτων – ξεκινώντας από τους Black Sabbath, τους Deep Purple και τους Queen, περνώντας στους Ramones και στους Cult και φθάνοντας στους Nirvana, στους Pearl Jam και στους Soundgarden. Το μυστικό της επιτυχίας των Zeppelin δεν έγκειται φυσικά μόνο στο γεγονός ότι δημιούργησαν τον όρο χαρντ ροκ – που στην πορεία εξελίχθηκε σε χέβι μέταλ -, αλλά στο ότι κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα μουσικό υβρίδιο που συνδύαζε μοναδικά την αγάπη τους για το ροκ-εν-ρολ και τα μπλουζ με τον μυστικισμό της αγγλικής φολκ, την κέλτικη παράδοση και τον Μπαχ, τη ρέγκε, την ποπ, τη σόουλ, το φανκ, ακόμη και την αραβική και ινδική μουσική.
Η μουσική τους ήταν ένα δυνατό κοκτέιλ που σε συνδυασμό με τους «μυθικούς» πλέον στίχους και τη δεξιοτεχνία τεσσάρων υπερμουσικών έθεσε σε μια διαφορετική τροχιά τη φαντασία εκατομμυρίων φίλων του ροκ, οι οποίοι μιμούνταν κάθε κίνηση του Πέιτζ στην κιθάρα και κάθε τίναγμα των μαλλιών του Πλαντ την ώρα που έβγαζε τις περιβόητες κορόνες του σε τραγούδια-ύμνους, όπως τα «Black Dog», «Stairway to Heaven», «Whole Lotta Love», «Kashmir» και «Dazed and Confused».

πότε & πού:
Η προβολή του «Celebration Day» των Led Zeppelin θα γίνει την Παρασκευή 16 Νοεμβρίου στις 9 μ.μ. στην Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη του Μεγάρου  Μουσικής Αθηνών. Εισιτήρια: 15 ευρώ (γενική είσοδος), 10 ευρώ (φοιτητικά). Πληροφορίες στο τηλ. 210 7282.333, www.megaron.gr

ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ : Ιουλιέτα στη Βερόνα του 2012

Με δημιουργίες της Σήλιας Κριθαριώτη, το μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής παρουσιάζει την αιώνια ιστορία αγάπης σε νέα χορογραφία του Ρενάτο Τζανέλα

«Η ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας επηρεάζει τους πάντες και αναλογιζόμουν αν κάτι ανάλογο θα μπορούσε να συμβεί σήμερα…Πιστεύω πως ναι!», λέει ο Ρενάτο Τζανέλα

Η Ιουλιέτα φοράει δημιουργίες της Σήλιας Κριθαριώτη, στη διάσημη σκηνή του μπαλκονιού και όχι μόνο. Είναι γεγονός. Η Εθνική Λυρική Σκηνή προτείνει μια ενδιαφέρουσα σύμπραξη μεταξύ της τέχνης του χορού και της υψηλής ραπτικής (η οποία συνηθίζεται στα ευρωπαϊκά θέατρα) στην παραγωγή «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», μπαλέτο σε δύο πράξεις του Σεργκέι Προκόφιεφ.
Το μπαλέτο της ΕΛΣ θα παρουσιάσει την αιώνια ιστορία αγάπης του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, σε νέα χορογραφία του χορογράφου και διευθυντή του Μπαλέτου της ΕΛΣ, Ρενάτο Τζανέλα, για πέντε μοναδικές παραστάσεις, από τις 9 έως τις 13 Μαΐου, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (αίθουσα «Αλεξάνδρα Τριάντη»). Η χορογραφία, η οποία αποτελεί παγκόσμια πρεμιέρα, μας μεταφέρει στη Βερόνα του σήμερα, όπου οι δύο οικογένειες των Μοντέγων και των Καπουλέτων διατηρούν τη διαμάχη τους, που κρατάει ήδη πολλές γενιές.


«Στον σωστό τόπο»
Ο Τζανέλα εμπνέεται από την προσωπικότητα και τη δυναμική των χορευτών του μπαλέτου της ΕΛΣ. Η ορχήστρα της ΕΛΣ τελεί υπό τη μουσική διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού, τα κοστούμια έχει σχεδιάσει -στην πρώτη της συνεργασία με τη Λυρική- η σχεδιάστρια μόδας Σήλια Κριθαριώτη, ενώ τα σκηνικά είναι του Κωνσταντίνου Θεοφάνη.

Το μπαλέτο Ρωμαίος και Ιουλιέτα είναι ένα από τα πιο αγαπητά της φιλολογίας του χορού. «Αποφάσισα να το χορογραφήσω διότι αισθάνομαι ότι βρίσκομαι στον σωστό τόπο και στον σωστό χρόνο για να το αντιμετωπίσω. Με ενέπνευσαν το μέγεθος και η δυνατή προσωπικότητα του Μπαλέτου της Λυρικής, όπως επίσης η αποφασιστικότητα με την οποία ανοίγεται σε νέα έργα», σημειώνει ο Ρενάτο Τζανέλα.

«Η Βερόνα είναι η πόλη στην οποία γεννήθηκα. Η ιστορία της, η αρχιτεκτονική, τα χρώματα και η παράδοσή της κάνουν τον επισκέπτη να νιώθει πως ο χρόνος δεν πέρασε ποτέ? ειδικά αν περιδιαβαίνει κανείς το βράδυ, με τον ισχνό φωτισμό τους δρόμους της, έχει την αίσθηση ότι γυρνά πίσω στον χρόνο. Η ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας επηρεάζει τους πάντες και αναλογιζόμουν αν κάτι ανάλογο θα μπορούσε να συμβεί σήμερα. Είναι τόσο ισχυρός ο έρωτας, ώστε να οδηγήσει δύο νέους σε πράξεις τέτοιας απόγνωσης, προκειμένου να υπερασπιστούν ό,τι έχουν πιο σημαντικό; Πιστεύω πως ναι!».


Yπήρχε φόβος επιθέσεων
Στην αρχική του μορφή το μπαλέτο βασίστηκε σε σύνοψη του γνωστού θεατρικού του Σαίξπηρ από τους Αντριάν Πιοτρόφσκι και Σεργκέι Ραντλόφ. Ο Προκόφιεφ ολοκλήρωσε την παρτιτούρα το 1935 ως παραγγελία των μπαλέτων Κίροφ της Αγίας Πετρούπολης. Στην πρώτη εκδοχή με αίσιο τέλος το μπαλέτο δεν παρουσιάστηκε ποτέ, καθώς υπήρχε φόβος επιθέσεων από προσβλητικά άρθρα που απηχούσαν σκέψεις του Στάλιν στην εφημερίδα «Πράβντα». Τέτοιες επιθέσεις ήταν συνήθεις ενάντια σε μοντερνιστές καλλιτέχνες. Το μπαλέτο πρωτοπαρουσιάστηκε σε χορογραφία του Τσέχου χορευτή και χορογράφου Ιβάν Πσότα, στις 30 Δεκεμβρίου 1938, στο Μπρνο της Τσεχοσλοβακίας. Ωστόσο, το μπαλέτο έγινε διάσημο στη χορογραφία του Λεονίντ Λαβρόφσκι, που παρουσιάστηκε στις 11 Ιανουαρίου 1940 από τα Κίροφ, με την Γκαλίνα Ουλάνοβα και τον Κονσταντίν Σεργκέγεφ. Οι πιο διάσημες χορογραφίες στη Δύση παραμένουν αυτές του Τζον Κράνκο (1958) και του Κένεθ ΜακΜίλαν (1965).


Η τρίτη παραγωγή 
Το αριστουργηματικό μπαλέτο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Προκόφιεφ, το οποίο βασίστηκε στο θεατρικό έργο του Σαίξπηρ, είναι η τρίτη παραγωγή του μπαλέτου της ΕΛΣ στην καλλιτεχνική περίοδο 2011-12. Μετά το «Ολοι χορεύουν βαλς», τον «Δον Κιχώτη» αλλά και τον «Φάουστ», οι χορευτές του μπαλέτου της ΕΛΣ καλούνται να αναμετρηθούν με ένα από τα πιο απαιτητικά μπαλέτα όλων των εποχών.

Πηγή : ethnos.gr

Δρόμος 2012: Αφιέρωμα στη μουσική του Μίμη Πλέσσα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Το όνομά του έχει συνδεθεί με τη «χρυσή εποχή» του ελληνικού κινηματογράφου. Με πληθώρα κορυφαίων ερμηνευτών, πολλούς
από τους οποίους ανέδειξε μέσα από τα τραγούδια του (από τη Νάνα Μούσχουρη και τη Μαρινέλλα έως τον Γιάννη Πουλόπουλο και τον Γιάννη Βογιατζή). Παρότι το συνθετικό έργο του Μίμη Πλέσσα δεν σταματάει εκεί, εντούτοις οι λαϊκές μουσικές που έγραψε για τη μεγάλη οθόνη και τη σκηνή είναι αυτές που χρόνια τώρα χαίρουν κοινής αποδοχής απ’ όσους Έλληνες εξακολουθούν να ερωτεύονται και να ονειρεύονται, να τραγουδούν και να χορεύουν με την ψυχή τους.

Στον πολυγραφότατο δημιουργό που μετρά πάνω από πενήντα χρόνια επιτυχημένης σταδιοδρομίας, το Μέγαρο Μουσικής αφιερώνει μια βραδιά γεμάτη με τραγούδια του που όλοι αγαπήσαμε, τραγούδια που μας συγκινούν καθώς διατηρούν μέχρι σήμερα, όλη τους τη φρεσκάδα.

 Στη συναυλία-αφιέρωμα στη γόνιμη και συνεπή πορεία του Μίμη Πλέσσα στο ελληνικό πεντάγραμμο, η οποία θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 24 Απριλίου, στις 8.30 το βράδυ στην Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης, την πρώτη θέση κατέχουν τα κομμάτια απ’ τον περίφημο Κύκλο τραγουδιών του «Ο Δρόμος» (1969) – τραγούδια που περιλαμβάνονται στον ομώνυμο δίσκο, τον πρώτο ελληνικό που έγινε χρυσός – , κομμάτια από τον Κύκλο «Μίλα μου για τη λευτεριά» – απαγορευμένα από τη χούντα των συνταγματαρχών – όπως και το τραγούδι «Απόψε αντάμωσα το Χάρο», όλα σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου.

Τέσσερις καταξιωμένοι ερμηνευτές της νεότερης γενιάς, ο Γεράσιμος Ανδρεάτος, η Μελίνα Ασλανίδου, η Ρίτα Αντωνοπούλου και ο Σπύρος Κλείσσας, συνοδευόμενοι από τη Χορωδία «Εν Φωναίς» και την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ – σε μουσική διεύθυνση Μίλτου Λογιάδη – αναλαμβάνουν να δώσουν το έναυσμα για μια βραδιά γνήσιας λαϊκής ψυχαγωγίας με συμμέτοχο το κοινό. Τις ενορχηστρώσεις των τραγουδιών υπογράφει ο συνθέτης. Σύμβουλος ρεπερτορίου είναι ο Γιώργος Μονεμβασίτης.

Με την Ορχήστρα συμπράττουν: o Μίμης Πλέσσας στο πιάνο, ο Γιώργος Παχής (μπουζούκι), ο Νάσος Σωπήλης (πλήκτρα) και ο Δημήτρης Στασινός (ηλεκτρική κιθάρα).

Η συναυλία-αφιέρωμα στη μουσική του Μίμη Πλέσσα εντάσσεται στο πλαίσιο της Σειράς Ελληνικό Τραγούδι.

Ποιός δεν ξέρει και δεν έχει τραγουδήσει «Το άγαλμα», το «Γέλαγε η Μαρία», το «Μέθυσε απόψε το κορίτσι μου», το «Ξημερώνει Κυριακή», το «Πρώτη φορά» ή το «Δώσε μου το στόμα σου»; Κομμάτια που μαζί με άλλα τόσα, πασίγνωστα κι αγαπημένα («Ο τρελός», «Φραγκόκλησσα», «Πήρα σύννεφο δυο τόπια», «Η Μυρσίνη βάζει τα άσπρα», «Δώδεκα μαντολίνα», «Έπεφτε βαθιά σιωπή») περιλαμβάνονται στο θρυλικό πια «Δρόμο» του Μίμη Πλέσσα. Στον πρώτο ελληνικό δίσκο που έγινε χρυσός, άλμπουμ που κατέρριψε κάθε ρεκόρ πωλήσεων στα χρόνια που ακολούθησαν.

Η ιστορία του ξεκίνησε ένα βράδυ στο σπίτι του Λευτέρη Παπαδόπουλου, όταν ο Μίμης Πλέσσας είδε τυχαία πάνω στο τραπέζι κάποια σκόρπια χειρόγραφά του. Νιώθοντας «ανείπωτη τρυφεράδα καθώς τα διάβαζα, αφού περιγράφανε τα εφηβικά μου χρόνια, τα χρόνια μέσα στην Κατοχή», όπως ο ίδιος διηγείται, ζήτησε από τον σπουδαίο στιχουργό να τα πάρει για να τα μελοποιήσει. Ο συνθέτης έγραψε τη μουσική τους μέσα σε δυο μέρες, ο αείμνηστος διευθυντής της εταιρίας Lyra, Αλέκος Πατσιφάς, τα ενέκρινε αμέσως δίνοντας μάλιστα και τον τίτλο του άλμπουμ κι έτσι τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Τα τραγούδια αυτά, με βασικό ερμηνευτή τον Γιάννη Πουλόπουλο όπως και τις Ρένα Κουμιώτη και Πόπη Αστεριάδη, ηχογραφήθηκε – μέσα σε 10 ώρες – στο στούντιο της Columbia και κυκλοφόρησε το 1969.

Το Γενάρη του1970 «Ο Δρόμος» μεταφέρθηκε στο σανίδι του θεάτρου «Παξινού», με τους ίδιους συντελεστές. Λογοκρίθηκε όμως και κυνηγήθηκε από το δικτατορικό καθεστώς καθώς στην παράσταση είχαν προστεθεί επιπλέον τραγούδια που περιείχαν ξεκάθαρα μηνύματα εναντίον του: το «Έξι άντρες» («Έξι τους βαράγανε μα δεν μαρτυράγανε» ) ερμηνευμένο από τον Γιάννη Πουλόπουλο και το «Μίλα μου για τη λευτεριά (κι ο ήλιος θα’ρθει πίσω)» από τη Ρένα Κουμιώτη, (τραγούδια που περιέχονται στον κατοπινό δίσκο του διδύμου Πλέσσα-Παπαδόπουλου «Μίλα μου για τη λευτεριά» του 1974) ενώ το «Απόψε αντάμωσα το χάρο» δισκογραφήθηκε λαθραία ως ανεξάρτητο μεμονωμένο τραγούδι την ίδια χρονιά, το 1970 στην έκδοση ‘Πουλόπουλος 4’. Ο δίσκος «Μίλα μου για τη λευτεριά», σε αντίθεση με τον «Δρόμο», θεωρείται από τις πλέον «αδικημένους» στην ιστορία της ελληνικής μουσικής καθώς οι στίχοι των τραγουδιών του με βασικό θέμα τη «μαύρη» αλλά και τόσο ιστορική για τη χώρα μας περίοδο 1940-41, ενόχλησαν τη χούντα των συνταγματαρχών η οποία και απαγόρευσε την κυκλοφορία του.

Το άλμπουμ ωστόσο, εκδόθηκε μετά την μεταπολίτευση αλλά «χάθηκε» μέσα στην υπερπληθώρα του πολιτικού τραγουδιού που κατέκλυσε την περίοδο εκείνη την ελληνική μουσική παραγωγή. Παρόλα αυτά αξίζει ιδιαίτερης προσοχής αφού περιλαμβάνει κομμάτια («Αυτόν τον ουρανό», «Οκτώβρης ήταν (Δεν θα περάσει ο φασισμός)», «Η Ουρανία», «Ο Τζαννής», «Ο τζίτζικας (Στο Πήλιο)», «Του σκοτωμένου αγοριού», «Από πείνα», «Μίλα μου για τη λευτεριά», «Η μάνα μου», «Φεγγάρι μου φυλακισμένο», «Έξι άντρες» και «Οι τελευταίες μέρες»), που μεταφέρουν νοερά τον ακροατή στη ζοφερή εποχή της Κατοχής μέσα από τις συγκλονιστικές εικόνες των στίχων του Λευτέρη Παπαδόπουλου.

O Μίμης Πλέσσας γεννήθηκε στην Αθήνα. Από τα μαθητικά του κιόλας χρόνια υπήρξε πρώτος σολίστ του πιάνου στην Ελληνική Ραδιοφωνία ενώ στα 1951, σε ηλικία 27 ετών, τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο μουσικής του πανεπιστημίου της Minnesota. Από το 1952 ξεκίνησε η ενασχόλησή του με τη σύνθεση, τομέα στον οποίο διακρίθηκε επανειλημμένως στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Με το κουαρτέτο και τις ορχήστρες του συνεργάστηκε με πασίγνωστους τραγουδιστές της εποχής (Δανάη, Τώνη Μαρούδα, Νινή Ζαχά, Τζίμη Μακούλη κ.ά.) κι ανέδειξε με τα τραγούδια του πολλούς σήμερα διάσημους τραγουδιστές και ηθοποιούς (Νάνα Μούσχουρη, Τζένη Βάνου, Γιοβάννα, Μαρινέλα, Ρένα Κουμιώτη, Γιάννη Βογιατζή, Γιάννη Πουλόπουλο, Τόλη Βοσκόπουλο, Στράτο Διονυσίου κ.ά.). Δούλεψε για το θέατρο και τον κινηματογράφο κι έλαβε ελληνικές και διεθνείς διακρίσεις (σε Παρίσι, Εδιμβούργο, Αλτο Μόντε, Ουάσινγκτον, Κάρλοβι Βάρι ).

‘Έχει γράψει μουσική για 104 ταινίες και 70 θεατρικές παραστάσεις. Οι δίσκοι του έχουν γίνει πολλές φορές χρυσοί και πλατινένιοι. Ο πολυγραφότατος συνθέτης έχει καταπιαστεί με όλα τα είδη της μουσικής, από οργανική και συμφωνική έως λαϊκή, πειραματική και μοντέρνα (αναφέρουμε ενδεικτικά τη μουσική που έγραψε το 1993 για τη θεατρική παράσταση του Εθνικού «Η φάρμα των ζώων» του Οργουελ, τη λαϊκή όπερα «Ζευς» σε λιμπρέτο Γιάννη Καλαμίτση (1998), το ορατόριο «Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Άγιος των σκλάβων» σε λιμπρέτο Ιάκωβου Αυλητή (1999), την οπερέτα «Τα καμώματα του κάτω κόσμου» σε λιμπρέτο Κώστα Βίρβου (2001), εμπνευσμένη από τους Διαλόγους του Λουκιανού και το συμφωνικό ποίημα «Ο χορός των σφαιρών» (2006), παραγγελία του Ευγενίδειου Πλανητάριου). Το 2000 ο Δήμαρχος Αθηναίων τον τίμησε για την πενηντάχρονη προσφορά του στην Ελληνική Μουσική και τον Πολιτισμό με το «Χρυσό Μετάλλιο της πόλης» ενώ έναν χρόνο αργότερα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας του απένειμε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικα για την προσφορά του στον πολιτισμό.

Info

Τοποθεσία Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης), Βασιλίσσης Σοφίας και Κόκκαλη, Αθήνα
Ημερομηνία Τρίτη 24 Απριλίου, 20:30
Πληροφορίες http://www.megaron.gr/
Τιμές εισιτηρίων € 14,00 – 25,00 – 35,00 – 50,00 (Διακεκριμένη Ζώνη)
Ειδικές Τιμές: € 7,50(Φοιτητές, νέοι, άνεργοι, ΑΜΕΑ) – 9,50 (65+, πολύτεκνοι)

Πηγή :  culturenow.gr

Χορεύοντας τη δύναμη της αγάπης

Το Nederlands Dans Theater παρουσιάζει δύο χορογραφίες στο Μέγαρο Μουσικής

Δύο χορογραφίες-πορτρέτα της δύναμης της αγάπης να ενώνει και να σημαδεύει ακόμη και όταν έχει χαθεί παρουσιάζει στις νέες του εμφανίσεις στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (5-8 Απριλίου, Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη, στις 20.00) το διάσημο Nederlands Dans Theater.

Στο πλαίσιο της σταθερής συνεργασίας με το Μέγαρο, η οποία εγκαινιάστηκε το 2008, το συγκρότημα από την Ολλανδία που έχει σφραγίσει ανεξίτηλα ο ως πρόσφατα καλλιτεχνικός του διευθυντής του Γίρζι Κίλιαν παρουσιάζει τον «Πόθο» (Sehnsucht) και την «Πεταλούδα» (Schmetterling), έργα που υπογράφουν οι δύο κορυφαίοι χορογράφοι του, Πολ Λάιτφουτ και Σολ Λεόν. Τα έργα θα χορέψει η «μεγάλη» ομάδα του NDT, η NDTI (το σύνολο χωρίζεται σε δύο ομάδες, την NDTI που στελεχώνουν καταξιωμένοι χορευτές και την NDT ΙΙ η οποία απαρτίζεται από νέα ανερχόμενα ταλέντα).

Ο «Πόθος» ξεκινά με ένα εντυπωσιακό σκηνικό εύρημα: ένα ζευγάρι χορεύει μέσα σε έναν κύβο ο οποίος αιωρείται στη σκηνή, έναν σουρεαλιστικό μικρό χώρο που αλλάζει διαρκώς θέσεις, με πόρτα και παράθυρο σε παράδοξα σημεία, που υποδηλώνουν τη δυσκολία της διαφυγής. Ενας σολίστας, στο επίπεδο της σκοτεινής σκηνής παρακολουθεί με τις κινήσεις του τον δύσκολο «διάλογο» του ζευγαριού. Οι δύο χορευτές κινούνται ο ένας γύρω από τον άλλον με τις νότες του Μπετόβεν. Οι κινήσεις τους δηλώνουν μια σχέση με αγωνίες και προσπάθειες. Κάποια στιγμή βρίσκει την έξοδο ο άνδρας, σε λίγο επιστρέφει, οι ρωγμές όμως δεν επουλώνονται και είναι η σειρά της γυναίκας να φύγει. Ο κύβος υποχωρεί στο βάθος της σκηνής και το κομμάτι εξελίσσεται σε μια θεαματική παράσταση συνόλου.

Η «Πεταλούδα» επικεντρώνεται σε ένα άλλο είδος αγάπης και αφοσίωσης: της φροντίδας των ηλικιωμένων, γονιών και αγαπημένων, της τρυφερότητας που επιστρέφει με τον επικείμενο θάνατό τους, της απώλειας και του τεράστιου κενού που την ακολουθεί.

Πηγή : tovima.gr

Η Μαρία Φαραντούρη και ο Χρήστος Θηβαίος στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Η κορυφαία ερμηνεύτρια του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού και ο ευαίσθητος τροβαδούρος της νεότερης γενιάς αποκαλύπτουν τη μουσική τους συγγένεια μέσα από την ερμηνεία κλασικών επιτυχιών τους καθώς και γνωστών ή «παραγνωρισμένων» τραγουδιών που για πρώτη φορά «ντύνουν» με τη δική τους φωνή: διαχρονικά κομμάτια των Θεοδωράκη, Χατζηδάκι, Μικρούτσικου, Βάιλ, Ντάλα κ.ά. σε ποίηση Τριπολίτη, Ελευθερίου, Ιωάννου, Μπρεχτ, Χικμέτ κ.ά.

Μαρία Φαραντούρη-Χρήστος Θηβαίος : η «ιδεώδης ερμηνεύτρια» του Μίκη Θεοδωράκη, πρωταγωνιστική παρουσία στο έντεχνο ελληνικό τραγούδι αλλά και στο αντίστοιχο διεθνές ρεπερτόριο (από Κουρτ Βάιλ μέχρι Λούτσιο Ντάλα) συναντά τον ευαίσθητο τροβαδούρο της νεότερης γενιάς, συνεργάτη του Θάνου Μικρούτσικου, σε μια ξεχωριστή συναυλία όπου «τα τραγούδια κι η αλήθεια τους στήνουν γέφυρες ανάμεσα σε παρελθόν και παρόν και γίνονται αφορμή για πρωτόγνωρα ερμηνευτικά ταξίδια».

Το Σάββατο 7 Απριλίου, στις 8.30 το βράδυ, στην Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης – τέσσερα χρόνια μετά την πρώτη τους συνεργασία στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με τα τραγούδια «Του έρωτα και του θανάτου» σε μουσική Μ. Θεοδωράκη – οι δύο σπουδαίοι καλλιτέχνες ξαναβρίσκονται μαζί επί σκηνής για να αποκαλύψουν το «κοινό» στίγμα της μουσικής παρακαταθήκης τους. Για να ερμηνεύσουν όχι μόνο επιλεγμένες, κλασικές επιτυχίες τους αλλά και πασίγνωστα τραγούδια που για πρώτη φορά «ντύνουν» με τη δική τους φωνή, όσο και άλλα, λιγότερο γνωστά – αν όχι «παραγνωρισμένα» – των οποίων το μεγαλείο αποπειρώνται εν προκειμένω να αναδείξουν.

Το ερμηνευτικό δίδυμο συνοδεύει ορχήστρα αποτελούμενη από τους επίλεκτους σολίστ Τάκη Φαραζή (πιάνο), Θύμιο Παπαδόπουλο (κρουστά), Γιάννη Αγγελόπουλο (τύμπανα), Πέτρο Βαρθακούρη (κοντραμπάσο), Βάσω Δημητρίου (κιθάρες). Η ενορχήστρωση είναι του Τάκη Φαραζή. Τον ήχο επιμελείται ο Γιώργος Κορρές και τους φωτισμούς ο Γιώργος Κλαδούρης.

Η εκδήλωση αποτελεί συμπαραγωγή του Μεγάρου Μουσικής και της Cricos Productions.

Τραγούδια «διαχρονικής αξίας», εμπνευσμένα, στο σύνολό τους, από την καταλυτική γραφή σημαντικών ποιητών και στιχουργών, Ελλήνων και ξένων (Νίκου Καββαδία, Μανόλη Αναγνωστάκη, Κώστα Τριπολίτη, Μάνου Ελευθερίου, Οδυσσέα Ιωάννου, Μπέρτολτ Μπρεχτ, Ναζίμ Χικμέτ κ.ά. Έτσι, για παράδειγμα, η Μαρία Φαραντούρη αποδίδει για μία ακόμη φορά με την χαρακτηριστική, πλούσια κοντράλτο φωνή της τα «Ποιός τη ζωή μου», «Γελαστό παιδί» ή το «Δρόμοι παλιοί» του Μίκη Θεοδωράκη, τον «Κεμάλ» του Μάνου Χατζιδάκι, το «Αντινανούρισμα» της Ελένης Καραΐνδρου και την «Ελένη» του Θάνου Μικρούτσικου, αναμετριέται όμως και με τη «Θεσσαλονίκη» του τελευταίου.

Όντας η πρώτη ερμηνεύτρια του Μπρεχτ στην ελληνική δισκογραφία, τραγουδά το «Mack the knife» απ’την «Όπερα της Πεντάρας» ή το «Άννα μην κλαις» από τη «Μουσική Πράξη στον Μπρεχτ» του Θ. Μικρούτσικου. Ενώ στη μνήμη του πρόσφατα χαμένου Λούτσιο Ντάλα – συνεργάτη της στο παρελθόν – ερμηνεύει τον περίφημο «Caruzo» του. Ο Χρήστος Θηβαίος μοιράζεται με το κοινό του Μεγάρου προσωπικές του επιτυχίες όπως το «Βροχή μου», τα «Αμλετ της Σελήνης», «Δεν είμαι άλλος» ή τραγούδια από τον «Σταυρό του Νότου» του Θάνου Μικρούτσικου ενώ αποδίδει με πάθος, δύναμη και λυρισμό την «Όμορφη πόλη» του Μίκη Θεοδωράκη.

«Τα τραγούδια κι η αλήθεια τους είναι ό,τι μας ενώνει με το Χρήστο Θηβαίο. Οι αξίες ζωής που κρύβονται πίσω από στίχους καταλυτικούς και βαθειά φιλοσοφημένους, αξίες που δεν χάθηκαν στο χρόνο.

Ανεξάρτητα από την ηλικία τους, από την ευρεία ή όχι αναγνωρισιμότητά τους, αυτά τα τραγούδια προσπαθούμε να εντάσσουμε και οι δύο στο ρεπερτόριό μας» δηλώνει η Μαρία Φαραντούρη, αναφερόμενη στη συναυλία αλλά και τη «μουσική συγγένειά» της με τον σύγχρονο τραγουδοποιό και χαρισματικό ερμηνευτή «σε επίπεδο έκφρασης, αισθητικής και περιεχομένου».

Συγγένεια που αποκαλύφθηκε σκηνικά για πρώτη φορά το 2008 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών όπου ο Χρήστος Θηβαίος συνεργάστηκε δισκογραφικά για πρώτη φορά με τον Μίκη Θεοδωράκη, ερμηνεύοντας τραγούδια από τέσσερις κύκλους τραγουδιών του συνθέτη – μεταξύ άλλων και από το «Ένας Όμηρος» σε στίχους του Ιρλανδού Μπρεντάν Μπεχάν (σε ελληνική απόδοση από τον Βασίλη Ρώτα). Από αυτόν τον κύκλο του 1966 – που πρωτοερμήνευσε η Μ. Φαραντούρη – θα ακουστούν έξι τραγούδια και στη συναυλία αυτή («Το Σεπτέμβριο θυμάμαι», «Θα σου στείλω μάνα», «Άνοιξε το παράθυρο», «Θα σου δώσω ένα τόπι χρυσό», «Είμαι Άγγλος νιός και τυχερός» και «Γελαστό παιδί»).

Από την πλούσια εργογραφία του συνθέτη έχουν ακόμη επιλεγεί τα κομμάτια «Επιβάτης», «Στη νύχτα σου δοσμένος» και «Απόστημα» από το δίσκο «Επιβάτης» του 1981 σε στίχους του σημαντικού ποιητή-στιχουργού Κώστα Τριπολίτη, τα «Δρόμοι παλιοί» (από το δίσκο «Μπαλάντες» του 1975 σε ποίηση Μανόλη Αναγνωστάκη), «Ποιός τη ζωή μου» (από τα «Τραγούδια του αγώνα» του 1974 σε ποίηση Μάνου Ελευθερίου), «Ομορφη πόλη» (από τον ομώνυμο δίσκο του 1962, σε στίχους Γιάννη Θεοδωράκη), «Κάποτε θα ‘ρθουν να σου πουν» (σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου).

Στο πρόγραμμα της συναυλίας, πρωταγωνιστική θέση έχει το συνθετικό έργο του Θάνου Μικρούτσικου. Από την εποχή των «Πολιτικών Τραγουδιών» (1975) απ’ όπου θα ακουστούν «Η πιο όμορφη θάλασσα» σε στίχους Ναζίμ Χικμέτ και «Τους έχω βαρεθεί» σε στίχους Βολφ Μπίρμαν, από την «Μουσική πράξη στον Μπρεχτ» (1978) («Αννα μην κλαις») και τον «Σταυρό του Νότου» (1979) σε ποίηση Νίκου Καββαδία («Πικρία», «Θεσσαλονίκη», «Λύχνος του Αλαδίνου», «Willie»)έως τον πιο πρόσφατο «Αμλετ της Σελήνης» (2002) απ’ όπου θα ακουστεί το ομώνυμο κομμάτι αλλά και τα «Song Blues» (στ.:Κ. Τριπολίτης) και «Δεν είμαι άλλος» (στ.: Μάνος Ελευθερίου). Άρρηκτα συνδεδεμένα με το ύφος και το ήθος της εκδήλωσης, και τα τραγούδια «Κεμάλ» του Μάνου Χατζιδάκι (από τους «Αντικατοπτρισμούς» του 1993, σε στίχους Νίκου Γκάτσου) και «Αντινανούρισμα (Παιδί μου μην κοιμάσαι)» της Ελένης Καραίνδρου (από τη «Μεγάλη αγρύπνια» του 1972). Οι σατιρικοί μπρεχτικοί στίχοι της μπαλάντας «Mack the knife» σε μουσική Κουρτ Βάιλ από την «Όπερα της πεντάρας» και του «Alabama song» από την εμβληματική «Άνοδο και την πτώση της πόλης Μαχαγκόνυ». Όπως και «Ο χρόνος που μετράει» σε μουσική Λούτσιο Ντάλα (και στίχους Διονύση Σαββόπουλου από το άλμπουμ του «Το ξενοδοχείο», 1997) αλλά και ο μελωδικός «Caruzo» του που η Μαρία Φαραντούρη είχε ηχογραφήσει για πρώτη φορά το 1991, σε ντουέτο με τον Δ. Σαββόπουλο για το άλμπουμ «17 songs».

Πηγή : culturenow.gr

Μέγαρο Μουσικής: Για πρώτη φορά ο Christophe στην Ελλάδα

Ένας πραγματικός θρύλος της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, από τους σημαντικότερους ερμηνευτές του γαλλικού τραγουδιού, για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Ο διάσημος καλλιτέχνης, και Πρέσβης Καλής Θελήσεως του Ιδρύματος Δράσης κατά του Καρκίνου του Μαστού, Christophe, θα δώσει δύο συναυλίες στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών την Τετάρτη 2 & την Πέμπτη 3 Μαΐου 2012.

Ο Christophe με την ορχήστρα του θα παρουσιάσουν τα καινούργια του τραγούδια μαζί με τις μεγάλες αξέχαστες επιτυχίες του, όπως Aline, Oh mon amour, Mal, Les marionettes, The girl from Salina, Les mots bleus κ.ά.

Όλα τα έσοδα θα διατεθούν για την επίτευξη των σκοπών του Ιδρύματος.

Τιμές εισιτηρίων: € 20 (Φοιτητικά) – 30 – 50 – 65 – 90 (VIP)
Προπώληση : Τετάρτη 4 Απριλίου 2012, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών,
Τηλ. 210 – 7282333, www.megaron.gr
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΙΔΡΥΜΑ ΔΡΑΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ
Τηλ. 210 72.10.883 – Fax. 210 7210870
e-mail : info@bcactionfund.org
www.bcactionfund.org

To «ΙΔΡΥΜΑ ΔΡΑΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ» (BREAST CANCER ACTION FUND), μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, έχει σκοπό ανθρωπιστικό, κοινωνικό και επιστημονικό και προσπαθεί να συμβάλλει στην καταπολέμηση
του καρκίνου του μαστού.

Κύριοι στόχοι είναι:
-η ανάληψη της δαπάνης του διαγνωστικού ελέγχου και της θεραπείας περιορισμένων οικονομικών δυνατοτήτων ασθενών, Eλλήνων και Μεταναστών, σε νοσηλευτικά ιδρύματα της Ελλάδας και του εξωτερικού
– η δημιουργία πρότυπων Μονάδων Μαστού ή η ενίσχυση υπαρχόντων με υλικοτεχνική υποδομή
– η χορήγηση υποτροφιών και βραβείων
– η οικονομική ενίσχυση ερευνητικών πρωτοκόλλων
– η διοργάνωση διαλέξεων, ημερίδων, συνεδρίων και η έκδοση και δωρεάν διανομή συγγραμμάτων και άλλου έντυπου υλικού, με στόχο ενημερωτικό και εκπαιδευτικό.

Πηγή : tovima.gr