Δυστυχώς κανείς μας δε μπόρεσε να πάει στην κηδεία του. Επιτρέπονται μόνο 9 άτομα.
Ο Μιχάλης είχε ένα σωματικό πρόβλημα. Ήταν κοντός, σχεδόν νάνος. Πάλεψε, σπούδασε νοσηλευτική και επί χρόνια δούλευε σαν νοσηλευτής και σε κλινικές του νοσοκομείου και στα χειρουργεία.
Μονίμως κουβαλούσε ένα σκαμνάκι μαζί του. Για να ανεβαίνει και να φτάνει τους ορούς ή να δίνει τα εργαλεία στους χειρουργούς όταν ήταν στα χειρουργεία.
Ο Μιχάλης δέχτηκε μεγάλες κοροϊδίες, αλλά ποτέ δεν θύμωσε. Με κανέναν.
Πάντα ήταν γελαστός, σε κανέναν δεν κράτησε μούτρα, σε κανέναν δεν σταμάτησε να λέει «καλημέρα», σε κανέναν δεν αρνήθηκε βοήθεια.
Πριν από καμιά 10αριά χρόνια, ο Μιχάλης μετατέθηκε στο Διοικητικό.
Έφτασε να πάρει και θέση προϊσταμένου. Ήταν μέλος των Γιατρών του Κόσμου, έτρεχε στα συσσίτια, μάζευε για τους φτωχούς, έδινε τα πάντα.
Και είχε όνειρο να γίνει ιερέας. Και έγινε. Πριν 2 années. Ιερέας χωρίς μισθό. Ο μισθός του ήταν αυτός που πληρωνόταν από το νοσοκομείο. Όλη την εβδομάδα ερχόταν στο νοσοκομείο με το ράσο του. Μόλις έφτανε στην είσοδο, έβγαζε το ράσο και έμενε με το πουκάμισο.
Ο Μιχάλης έγινε μοναχός και μετά ιερομόναχος. Ήταν άγαμος. Και ως μοναχός, στην κουρά του, του δόθηκε το όνομα Γαβριήλ. Τα σαββατοκύριακα έφευγε και πήγαινε στη Μητρόπολή του, στις Σέρρες. Εκεί είχε ζητήσει να τον στέλνουν να λειτουργεί σε μακρινά και απομονωμένα χωριά που δεν είχαν μόνιμο ιερέα. Βουνά και λαγκάδια. Και πέρσι τον χειμώνα, τον θυμάμαι μονίμως κρυωμένο γιατί υπήρχαν χωριά που το αυτοκίνητο δεν έφτανε από τα χιόνια και το έπαιρνε με τα πόδια μέχρι να φτάσει. Μετά τη λειτουργία, έμενε στα χωριά. Έμπαινε στα σπίτια των κατοίκων. Μάθαινε τι προβλήματα έχουν. Ξεχασμένοι άνθρωποι, είχαν βρει κάποιον να τους νοιάζεται. Δεν ήταν λίγες οι φορές που τους έφερνε και στο νοσοκομείο, κανόνιζε να τους δουν οι δικοί μας γιατροί γιατί κάποιοι ήταν παραμελημένοι.
Και πάντα γελούσε ο Μιχάλης μας.
Και πέθανε. Της ζωής η μόνη βεβαιότητα, ο θάνατος.
Τα γράφω σαν μνημόσυνο. Υπάρχουν πολλοί Μιχάληδες, αλλά εγώ αυτόν ήξερα.
(αντιγραφή από το διαδίκτυο)
*Ο ιερομόναχος πατέρας Γαβριήλ, κατά κόσμο Μιχάλης Νικολαΐδης, 53 ετών πέθανε το μεσημέρι της Παρασκευής στη ΜΕΘ του νοσοκομείου Καβάλας, όπου νοσηλευόταν εδώ και μέρες με κορονοϊό. Η κηδεία του έγινε χτες )
Να Ακόμη Ένας Άνθρωπος, που από ότι διαβάσαμε, μετά βεβαιότητας του Χαρίστηκε το Έπαθλο της Αληθινής Ζωής, Της Ζωής χωρίς Θάνατο. Αιωνία Του η Μνήμη και είμαι Βέβαιος πως όσοι τον έχουν γνωρίσει -τώρα κι εμείς- θα τύχουμε της φροντίδας του. Τα πάντα δύνανται υπό Την Σκέπη Του Θεού. Αμήν.
Que tout soit merveilleux,
tous bénis
et quand le moment sera venu buvons du café, que les nouvelles soient agréables, pour toi et pour moi.
Pour porter votre masque, tu dois avoir du courage, être une personnalité, qui surpasse tout.
Ce n'est pas une question de ce que tu portes, c'est être un seigneur, dans les raisons et dans les manières.
Comme si tu avais Dieu en toi, tu mérites tel que tu es.
Dédié à ceux qui respectent, la question de la santé et le désir d’être en bonne santé, les gens autour d'eux et tous les membres de la société.
Jean l'ami
Octobre 2020
« Τον θυμό έχω στον Νου μου, που πολλούς τους κυριεύει, και εξορίζει κάθε σκέψη, για δημιουργική συνεργασία, των ανθρώπων, των κομμάτων, για ζωή πολιτισμένη, στην Πατρίδα των Ηρώων, της Θυσίας και της πνευματικής Αξίας »
Ο Θυμός σαν καταρράκτης το μυαλό μας πλημυρίζει, κάθε σκέψη πάει κι αστράφτει, δεν υπάρχει λογική. Δεν αξίζει να ορίζεις με θυμό τις αποφάσεις, κάποτε θα μετανιώσεις και ίσως να είναι πλέον αργά. Δώσε χρόνο να φανεί, στο προσκήνιο η λογική, ζύγισε τα δεδομένα, δώσε τόπο στην οργή, φρόντισε να εξασφαλίσεις την ειρηνική Ζωή. Ειρήνη, Αγάπη και Ελπίδα, τρέφουν την Αισιοδοξία, οδηγούνε στην Σοφία και χαρίζουν Μακροζωία.
Ιωάννης ο Φίλος – Μιχαηλίδης Σεπτέμβριος 26 του 2020
« Τον θυμό έχω στον Νου μου, που πολλούς τους κυριεύει, και εξορίζει κάθε σκέψη, για δημιουργική συνεργασία, των ανθρώπων, των κομμάτων, για ζωή πολιτισμένη, στην Πατρίδα των Ηρώων, της Θυσίας και της πνευματικής Αξίας »
Ο Θυμός σαν καταρράκτης το μυαλό μας πλημυρίζει, κάθε σκέψη πάει κι αστράφτει, δεν υπάρχει λογική. Δεν αξίζει να ορίζεις με θυμό τις αποφάσεις, κάποτε θα μετανιώσεις και ίσως να είναι πλέον αργά. Δώσε χρόνο να φανεί, στο προσκήνιο η λογική, ζύγισε τα δεδομένα, δώσε τόπο στην οργή, φρόντισε να εξασφαλίσεις την ειρηνική Ζωή. Ειρήνη, Αγάπη και Ελπίδα, τρέφουν την Αισιοδοξία, οδηγούνε στην Σοφία και χαρίζουν Μακροζωία.
Ιωάννης ο Φίλος – Μιχαηλίδης Σεπτέμβριος 26 του 2020
Ευχαριστούμε τους καλούς μας Φίλους που με τις ατάκες τους και τα κείμενά τους, μας δίνουν αφορμή να σκεφτόμαστε λίγο διαφορετικά. Σας ευχόμαστε κάθε χαρά, με υγεία και δύναμη.
Καθιερώθηκε να εκμεταλλεύονται οι Άνθρωποι τους Ανθρώπους. Μήπως ήρθε η Ώρα να διορθώσουμε αυτό το Λάθος;
Στην Κοινωνία του 1974~2020 καθιερώθηκε να εκμεταλλεύονται οι Άνθρωποι τους Ανθρώπους. Μήπως ήρθε η Ώρα να διορθώσουμε αυτό το Λάθος; Εάν συμφωνούμε πρέπει να αρχίσουμε από την δέσμευση, να μάθουμε όλοι σωστά Ελληνικά. Είναι ο μόνος τρόπος να συνεννοηθούμε μεταξύ μας, προκειμένου να συνεργαστούμε και να νικήσουμε τις ενστικτώδεις συμπεριφορές.
Πρέπει να κατανοήσουμε ποιοι είμαστε, γιατί είμαστε εδώ, που θέλουμε να πάμε, τι πρέπει να κάνουμε και πως, ώστε να οδηγηθούμε με ασφάλεια μέσω της προόδου, προς τον στόχο της ανάπτυξης.
Δυστυχώς Χωρίς καλά Ελληνικά, τα κόμματα θα μας κοροϊδεύουν συνεχώς.
Καθιερώθηκε να εκμεταλλεύονται οι Άνθρωποι τους Ανθρώπους. Μήπως ήρθε η Ώρα να διορθώσουμε αυτό το Λάθος;
Στην Κοινωνία του 1974~2020 καθιερώθηκε να εκμεταλλεύονται οι Άνθρωποι τους Ανθρώπους. Μήπως ήρθε η Ώρα να διορθώσουμε αυτό το Λάθος; Εάν συμφωνούμε πρέπει να αρχίσουμε από την δέσμευση, να μάθουμε όλοι σωστά Ελληνικά. Είναι ο μόνος τρόπος να συνεννοηθούμε μεταξύ μας, προκειμένου να συνεργαστούμε και να νικήσουμε τις ενστικτώδεις συμπεριφορές.
Πρέπει να κατανοήσουμε ποιοι είμαστε, γιατί είμαστε εδώ, που θέλουμε να πάμε, τι πρέπει να κάνουμε και πως, ώστε να οδηγηθούμε με ασφάλεια μέσω της προόδου, προς τον στόχο της ανάπτυξης.
Δυστυχώς Χωρίς καλά Ελληνικά, τα κόμματα θα μας κοροϊδεύουν συνεχώς.
