Tag Archives: December

Culture

Χριστούγεννα: Ήρθε στο Σπίτι Ο Ιησούς Χριστός.

Σαράντα ημέρες προσευχής και ετοιμασίας,

και είχα έννοια δυνατή,

θα έρθει σε εμάς ο Ιησούς Χριστός

ή δεν είναι η σειρά μας;

 

Εικοσιπέντε ο Δεκέμβριος, και ο Ιησούς Χρίστος,

ως νεογέννητος φωλιάζει στη καρδιά μου.

Εδώ και Μητέρα Παναγιά

και δίπλα Της ο Ιωσήφ, Άγιος Προστάτης.

 

·        Θεέ ευχαριστώ, που Καταδέχθηκες να Έρθεις εδώ, τι δώρο να Σου κάνω;

·        Πίστη να έχεις στεριωμένη και Αγάπη μοιρασμένη και όλα τα αλλά, σου τα δίνω ευλογία.

·        Είναι εύκολο Θεέ μου και τα δύο Σου τα προσφέρω, κάνω προσευχή, νηστεύω, μα στα δύσκολα τα χάνω και δεν ξέρω τι να κάνω.

·        Σου λείπει η ταπείνωση παιδί μου, το εργαλείο των γενναίων, η μητέρα των αρετών, που ευαρεστεί Τον Ουράνιο Πατέρα και υπέρ-περισσεύει κάθε Χάρη.

·        Δώσε μου ευλογία Κύριε μου, πες μου, πως θα το πέτυχω για να σ’ ευαρεστήσω;

·        Έχω Πρόσωπο σιμά σου, κι έχει αρετή κι αξία, είναι ο Πνευματικός σου, είναι ο Αντιπρόσωπος Μου.

·        Να είναι Θεέ μου Ευλογημένο. Πες μου τι να κάνω ακόμη;

·        Μη κατηγορείς και μη παινεύεις, ούτε εσένα, μήτε άλλους, άκαιρα να μη μιλάς. Προσευχή συχνά να κάνεις, όλους να τους συγχωρείς. Όλα τα άλλα άστα σε εμένα, Είμαι εδώ Πάντα για εσένα, ζήτησε Μου και θα λάβεις, στην ευλογημένη Ώρα.

 

Έρχομαι εις εαυτό μου, σαν κτυπά το ξυπνητήρι, γρήγορα πρέπει να κάνω, στον Ιερό Ναό να πάω, στην σύναξη της Εκκλησίας, τον Θεό να Ευαρεστήσω, εμβόλιο Ζωής να λάβω, Σώμα και Αίμα, Του Υιού και Θείου Λόγου, αιώνια Ζωή να ζήσω. Αμην.

Sophia

Στην σοφία των αρχαίων φιλοσόφων: Ιπποκράτης

Ειπώθηκε χιλιάδες χρTheνια πίσω…. αν ξαναγυρίσουwith στην σοφία of αρχαίων φιλοσTheφων
θα μάθουwith πολλά… καλημέρα!!

 

Το σώμα μας, έχει την δυνατότητα να αυτοθεραπεύεται.
Ύψιστη σημασία έχουν:
Η διατροφή
Η κίνηση
Το περιβάλλον
Ο τρόπος ζωής
Ο τρόπος σκέψης

Έχετε εκατό τοις εκατό δίκαιο.

Ιδού λοιπόν γιατί, επιδίωξαν να κτυπήσουν την ελληνική παιδεία στα σχολεία όλων των βαθμίδων, ώστε να αποξενωθούμε από την ελληνική σοφία.

Δυστυχώς η Νεολαία μας, δεν αναζητά την πνευματική καλλιέργεια, μελετώντας αλλά φυλλομετρώντας το διαδίκτυο.

🌊🌻🐬

 

Culture

Περιμένω τον Μικρό Εμμανουήλ στο Σπίτι μου να έρθει να γεννηθεί.

Περιμένω τον Ιησού Χριστό,
ο καθένας μόνος του,
χωρίς έπαρση και περιττά χαμόγελα,
κοσμικότητες και μαζώξεις.

Περιμένω τον Μικρό Εμμανουήλ
στο Σπίτι μου να έρθει να γεννηθεί,
τα φώτα μου για Αυτόν θα είναι ανάμενα,
δεν περιμένουμε άλλον κανέναν.

Περιμένω ισότιμα με όλους τους άλλους,
σε κάθε οικία, χωρίς την μέρα αυτήν να με κερδίζει,
αντί του Ιησού Χριστού,
μια κάποια φίλαυτη μου γνωριμία.

Ο Κύριος μου και Θεός μου, για εμένα εφέτος
και για την οικογένεια μου,
εδώ στο Σπίτι μας πνευματικά θα γεννηθεί.

Θεός Αλήθεια Φως Αγάπη Ελπίδα
στην Καρδιά σου Αναγνώστη
στην Καρδιά του Αποστολέα.

«Ιδού γαρ η βασιλεία του Θεού
εντός υμών εστί» (Λουκ. 17.21).
«Ουκ οίδατε ότι το σώμα υμών
ναός του εν υμίν Αγίου Πνεύματός εστιν,
ου έχετε από Θεού, και ουκ εστέ εαυτών;
ηγοράσθητε γαρ τιμής» (A’ Κορ. 6.19-20).

Culture

Φίλε μου, καλέ μου Φίλε, δεν σου νοιάζει η αλήθεια, θέλεις να εντυπωσιάζεις.

 


Φίλε μου, καλέ μου Φίλε,
θέλεις πάντα, να νομίζεις,
δεν σου αρέσει να γνωρίζεις,
εύκολο είναι το πρώτο,
το δεύτερο, θέλει κόπο,

ψίθυρους λοιπόν ακούς,
σπεύδεις να τους πολλαπλασιάσεις,
δίχως κάπως να το ψάξεις
κι αν μαζί σου συμφωνήσω,
τότε θα μου τα γυρίσεις,
δεν σου νοιάζει η αλήθεια,
θέλεις να εντυπωσιάζεις.

 

Culture

Οι ακάματοι άνθρωποι της προσφοράς: Ο ιερομόναχος πατέρας Γαβριήλ, κατά κόσμο Μιχάλης Νικολαΐδης.

 

Ο Μιχάλης μας, πέθανε χτες.

Ήρθε, δίδαξε ήθος και Αγάπη κι έφυγε.

Δυστυχώς κανείς μας δε μπόρεσε να πάει στην κηδεία του. Επιτρέπονται μόνο 9 άτομα.

Ο Μιχάλης είχε ένα σωματικό πρόβλημα. Ήταν κοντός, σχεδόν νάνος. Πάλεψε, σπούδασε νοσηλευτική και επί χρόνια δούλευε σαν νοσηλευτής και σε κλινικές του νοσοκομείου και στα χειρουργεία.

Μονίμως κουβαλούσε ένα σκαμνάκι μαζί του. Για να ανεβαίνει και να φτάνει τους ορούς ή να δίνει τα εργαλεία στους χειρουργούς όταν ήταν στα χειρουργεία.

Ο Μιχάλης δέχτηκε μεγάλες κοροϊδίες, αλλά ποτέ δεν θύμωσε. Με κανέναν.

Πάντα ήταν γελαστός, σε κανέναν δεν κράτησε μούτρα, σε κανέναν δεν σταμάτησε να λέει «καλημέρα», σε κανέναν δεν αρνήθηκε βοήθεια.

Πριν από καμιά 10αριά χρόνια, ο Μιχάλης μετατέθηκε στο Διοικητικό.

Έφτασε να πάρει και θέση προϊσταμένου. Ήταν μέλος των Γιατρών του Κόσμου, έτρεχε στα συσσίτια, μάζευε για τους φτωχούς, έδινε τα πάντα.

Και είχε όνειρο να γίνει ιερέας. Και έγινε. Πριν 2 years. Ιερέας χωρίς μισθό. Ο μισθός του ήταν αυτός που πληρωνόταν από το νοσοκομείο. Όλη την εβδομάδα ερχόταν στο νοσοκομείο με το ράσο του. Μόλις έφτανε στην είσοδο, έβγαζε το ράσο και έμενε με το πουκάμισο.

Ο Μιχάλης έγινε μοναχός και μετά ιερομόναχος. Ήταν άγαμος. Και ως μοναχός, στην κουρά του, του δόθηκε το όνομα Γαβριήλ. Τα σαββατοκύριακα έφευγε και πήγαινε στη Μητρόπολή του, στις Σέρρες. Εκεί είχε ζητήσει να τον στέλνουν να λειτουργεί σε μακρινά και απομονωμένα χωριά που δεν είχαν μόνιμο ιερέα. Βουνά και λαγκάδια. Και πέρσι τον χειμώνα, τον θυμάμαι μονίμως κρυωμένο γιατί υπήρχαν χωριά που το αυτοκίνητο δεν έφτανε από τα χιόνια και το έπαιρνε με τα πόδια μέχρι να φτάσει. Μετά τη λειτουργία, έμενε στα χωριά. Έμπαινε στα σπίτια των κατοίκων. Μάθαινε τι προβλήματα έχουν. Ξεχασμένοι άνθρωποι, είχαν βρει κάποιον να τους νοιάζεται. Δεν ήταν λίγες οι φορές που τους έφερνε και στο νοσοκομείο, κανόνιζε να τους δουν οι δικοί μας γιατροί γιατί κάποιοι ήταν παραμελημένοι.

Και πάντα γελούσε ο Μιχάλης μας.

Και πέθανε. Της ζωής η μόνη βεβαιότητα, ο θάνατος.

Τα γράφω σαν μνημόσυνο. Υπάρχουν πολλοί Μιχάληδες, αλλά εγώ αυτόν ήξερα.

(αντιγραφή από το διαδίκτυο)

*Ο ιερομόναχος πατέρας Γαβριήλ, κατά κόσμο Μιχάλης Νικολαΐδης, 53 ετών πέθανε το μεσημέρι της Παρασκευής στη ΜΕΘ του νοσοκομείου Καβάλας, όπου νοσηλευόταν εδώ και μέρες με κορονοϊό. Η κηδεία του έγινε χτες )

Να Ακόμη Ένας Άνθρωπος, που από ότι διαβάσαμε, μετά βεβαιότητας του Χαρίστηκε το Έπαθλο της Αληθινής Ζωής, Της Ζωής χωρίς Θάνατο. Αιωνία Του η Μνήμη και είμαι Βέβαιος πως όσοι τον έχουν γνωρίσει -τώρα κι εμείς- θα τύχουμε της φροντίδας του. Τα πάντα δύνανται υπό Την Σκέπη Του Θεού. Αμήν.

Καλό Παράδεισο.

 

Opinion, Society, Faces

Οι ακάματοι άνθρωποι της προσφοράς: Ο ιερομόναχος πατέρας Γαβριήλ, κατά κόσμο Μιχάλης Νικολαΐδης.

 

Ο Μιχάλης μας, πέθανε χτες.

Ήρθε, δίδαξε ήθος και Αγάπη κι έφυγε.

Δυστυχώς κανείς μας δε μπόρεσε να πάει στην κηδεία του. Επιτρέπονται μόνο 9 άτομα.

Ο Μιχάλης είχε ένα σωματικό πρόβλημα. Ήταν κοντός, σχεδόν νάνος. Πάλεψε, σπούδασε νοσηλευτική και επί χρόνια δούλευε σαν νοσηλευτής και σε κλινικές του νοσοκομείου και στα χειρουργεία.

Μονίμως κουβαλούσε ένα σκαμνάκι μαζί του. Για να ανεβαίνει και να φτάνει τους ορούς ή να δίνει τα εργαλεία στους χειρουργούς όταν ήταν στα χειρουργεία.

Ο Μιχάλης δέχτηκε μεγάλες κοροϊδίες, αλλά ποτέ δεν θύμωσε. Με κανέναν.

Πάντα ήταν γελαστός, σε κανέναν δεν κράτησε μούτρα, σε κανέναν δεν σταμάτησε να λέει «καλημέρα», σε κανέναν δεν αρνήθηκε βοήθεια.

Πριν από καμιά 10αριά χρόνια, ο Μιχάλης μετατέθηκε στο Διοικητικό.

Έφτασε να πάρει και θέση προϊσταμένου. Ήταν μέλος των Γιατρών του Κόσμου, έτρεχε στα συσσίτια, μάζευε για τους φτωχούς, έδινε τα πάντα.

Και είχε όνειρο να γίνει ιερέας. Και έγινε. Πριν 2 years. Ιερέας χωρίς μισθό. Ο μισθός του ήταν αυτός που πληρωνόταν από το νοσοκομείο. Όλη την εβδομάδα ερχόταν στο νοσοκομείο με το ράσο του. Μόλις έφτανε στην είσοδο, έβγαζε το ράσο και έμενε με το πουκάμισο.

Ο Μιχάλης έγινε μοναχός και μετά ιερομόναχος. Ήταν άγαμος. Και ως μοναχός, στην κουρά του, του δόθηκε το όνομα Γαβριήλ. Τα σαββατοκύριακα έφευγε και πήγαινε στη Μητρόπολή του, στις Σέρρες. Εκεί είχε ζητήσει να τον στέλνουν να λειτουργεί σε μακρινά και απομονωμένα χωριά που δεν είχαν μόνιμο ιερέα. Βουνά και λαγκάδια. Και πέρσι τον χειμώνα, τον θυμάμαι μονίμως κρυωμένο γιατί υπήρχαν χωριά που το αυτοκίνητο δεν έφτανε από τα χιόνια και το έπαιρνε με τα πόδια μέχρι να φτάσει. Μετά τη λειτουργία, έμενε στα χωριά. Έμπαινε στα σπίτια των κατοίκων. Μάθαινε τι προβλήματα έχουν. Ξεχασμένοι άνθρωποι, είχαν βρει κάποιον να τους νοιάζεται. Δεν ήταν λίγες οι φορές που τους έφερνε και στο νοσοκομείο, κανόνιζε να τους δουν οι δικοί μας γιατροί γιατί κάποιοι ήταν παραμελημένοι.

Και πάντα γελούσε ο Μιχάλης μας.

Και πέθανε. Της ζωής η μόνη βεβαιότητα, ο θάνατος.

Τα γράφω σαν μνημόσυνο. Υπάρχουν πολλοί Μιχάληδες, αλλά εγώ αυτόν ήξερα.

(αντιγραφή από το διαδίκτυο)

*Ο ιερομόναχος πατέρας Γαβριήλ, κατά κόσμο Μιχάλης Νικολαΐδης, 53 ετών πέθανε το μεσημέρι της Παρασκευής στη ΜΕΘ του νοσοκομείου Καβάλας, όπου νοσηλευόταν εδώ και μέρες με κορονοϊό. Η κηδεία του έγινε χτες )

Να Ακόμη Ένας Άνθρωπος, που από ότι διαβάσαμε, μετά βεβαιότητας του Χαρίστηκε το Έπαθλο της Αληθινής Ζωής, Της Ζωής χωρίς Θάνατο. Αιωνία Του η Μνήμη και είμαι Βέβαιος πως όσοι τον έχουν γνωρίσει -τώρα κι εμείς- θα τύχουμε της φροντίδας του. Τα πάντα δύνανται υπό Την Σκέπη Του Θεού. Αμήν.

Καλό Παράδεισο.